Crujidos - Nacho Vegas, PAL

«Y si no encuentras fuerzas para salir de aquí

Yo las sacaré de donde sea y seguiré sin ti»

Me dijiste algo así con voz grave y resignada

Me grabé tus palabras y me vestí listo para comenzar

Día uno en pie, comienzo a andar

He de aguantar, lo puedo hacer

El día dos avanza hasta el final

Y llega el día tres, lo vuelvo a estropear

Así que vuelta a empezar

Día uno en pie, no he de pensar

Ya es día 2, Alprazolam

Comienzo a hablar y no me hago entender

Y llega el día tres, lo vuelvo a estropear

No preguntes ni por qué ni por qué no

Sólo yo sé el motivo y no es bonito

Me mudaré a otro sitio, me iré de esta ciudad

Pero ahora es de mí mismo de donde me quiero escapar

No me des flores cuando aquí hay lirios y rosas

Las querré el día en que ya no quede una sola

Entonces, ¿me complacerás?

Y dime, ¿cómo lo harás?

Día uno en pie, ¿qué puedo hacer

Para encontrar restos de fe?

El tiempo pasa doloroso y lento

Y luego en un momento lo vuelvo a joder

Y entonces vuelta a empezar.

Día una en pie, siento pensar

Cómo evitar sentir, pensar

Morir de sed y beber del mar

Y al segundo día he vuelto a fracasar

Si te miento no será por mezquindad

Estas penas siempre llegan por torpeza

Día uno en pie, ¿qué puedo hacer

Sino esperar verlo acabar?

El día terminó con un crujido

Me despierto herido y grito en soledad

Que es jodido ya lo sé

Pero no es dramático

Esto no es tan trágico

Esto no es un drama, no

Te diré mil cosas por las que llorar …

En als je de kracht niet vindt om hier weg te komen

Ik zal ze overal vandaan halen en ik zal doorgaan zonder jou»

Je zei zoiets tegen me met een diepe en berustende stem

Ik nam je woorden op en kleedde me klaar om te gaan

Op de eerste dag begin ik te lopen

Ik moet volhouden, ik kan het

Dag twee vordert naar het einde

En dag drie arriveert, ik verpest het weer

Dus begin opnieuw

Dag één op de been, ik hoef niet na te denken

Het is alweer dag 2, Alprazolam

Ik begin te praten en ik maak mezelf niet verstaanbaar

En dag drie arriveert, ik verpest het weer

Vraag niet waarom wel of niet

Alleen ik weet de reden en het is niet mooi

Ik verhuis naar een andere plek, ik verlaat deze stad

Maar nu wil ik aan mezelf ontsnappen

Geef me geen bloemen als er hier lelies en rozen zijn

Ik zal van ze houden op de dag dat er niet één meer over is

Dus wil je me een plezier doen?

En vertel me, hoe ga je het doen?

Dag een op mijn voeten wat kan ik doen

Restanten van het geloof vinden?

De tijd gaat tergend langzaam

En dan zal ik het zo weer verkloten

En dan opnieuw beginnen.

Dag één op mijn voeten, sorry om te denken

Hoe je voelen, denken kunt vermijden

Sterven van de dorst en drinken uit de zee

En de tweede dag heb ik weer gefaald

Als ik tegen je lieg, zal dat niet uit kleinzieligheid zijn

Dit verdriet komt altijd voort uit onhandigheid

Dag een op mijn voeten wat kan ik doen

Maar wachten tot het einde?

De dag eindigde met een kraak

Ik word gekwetst wakker en schreeuw van eenzaamheid

Ik weet al dat het klote is

Maar het is niet dramatisch

Dit is niet zo tragisch

Dit is geen drama, nee

Ik zal je duizend dingen vertellen om over te huilen...