Maldición - Nacho Vegas

Ezequiel, fue un gran error tan sólo regresar

Era pronto y a la gente le cuesta olvidar

Ezequiel respira hondo al descender del tren

Es extraño, nadie está esperando en el andén

Una breve intuición, algo huele a maldición

Pero se dirige a la casa en la que se crió

Y habla con su madre: «Soy yo, madre, ¿no lo ves?»

Ella dice: «Olvida que algún día te engendré.»

Y habla con su padre: «Padre, ¿qué ocurre aquí?»

Padre no contesta, se limita a maldecir

Ezequiel se acerca al bar, alguien le sabrá explicar

Pero todos callan, todo el mundo calla al verlo entrar

Dicen que hizo algo y nunca nadie lo olvidó

Pero él no consigue recordarlo

Y su vida entera se redujo a maldición

Con los años y los años

Ezequiel, mejor te vas de noche y sin molestar

Ezequiel, mejor te vas de noche y sin molestar

Ezequiel se oculta junto a las vías del tren

Necesita una respuesta para no enloquecer

¿Qué ocurrió un verano negro en su ciudad natal

Que la gente ni siquiera se atreve a mencionar?

Al alba se va a lavar a un estanque del lugar

Y es en su reflejo donde encuentra toda la verdad

Ezequiel contempla el agua con un rictus de horror

En su rostro encuentra el rostro de la maldición

Llega al fondo de sus ojos, donde ya no hay luz

Puede ver su alma y continúa más al fondo aún

Toma conciencia del mal y su grito suena igual

Que el de un hombre roto que descubre dentro al animal

Dicen que hizo algo, algo que nadie olvidó

Pero él no consigue recordarlo

Y su vida entera se redujo a maldición

Con los años y los años

Ezequiel, mejor te vas de noche y sin molestar

Ezequiel, mejor te vas de noche y sin molestar

Ezequiel comienza a huir, nadie lo va a extrañar

Huye en dirección al norte, le guía el olor a sal

El Cantábrico se muestra en todo su esplendor

Se desnuda y lentamente avanza en dirección al sol

Y decide descansar bajo el manto gris del mar

Las olas le mecen y duerme eternamente como un viejo zar

Dicen que hizo algo y nunca nadie lo olvidó

Pero él no lograba recordarlo

Y su vida entera se redujo a maldición

Y ahora espera el Juicio

Ezechiël, het was een grote vergissing om gewoon terug te komen

Het was vroeg en mensen vinden het moeilijk om te vergeten

Ezequiel haalt diep adem als hij uit de trein stapt

Vreemd, niemand wacht op het perron

Een korte intuïtie, iets ruikt naar een vloek

Maar hij gaat naar het huis waar hij opgroeide

En hij praat met zijn moeder: "Ik ben het, moeder, zie je het niet?"

Ze zegt: "Vergeet dat ik je ooit heb verwekt."

En hij praat met zijn vader: "Vader, wat is hier aan de hand?"

Vader antwoordt niet, hij scheldt alleen maar

Ezequiel nadert de bar, iemand zal het wel weten uit te leggen

Maar iedereen is stil, iedereen is stil als ze hem zien binnenkomen

Ze zeggen dat hij iets heeft gedaan en dat niemand het ooit is vergeten

Maar hij kan het zich niet herinneren

En zijn hele leven werd teruggebracht tot een vloek

Door de jaren en de jaren heen

Ezequiel, je kunt beter 's nachts gaan en niet storen

Ezequiel, je kunt beter 's nachts gaan en niet storen

Ezequiel verstopt zich bij de treinrails

Je hebt een antwoord nodig, zodat je niet gek wordt

Wat gebeurde er op een zwarte zomer in je woonplaats

Dat mensen niet eens durven te noemen?

Bij zonsopgang gaat hij zich wassen in een plaatselijke vijver

En het is in zijn spiegelbeeld waar hij alle waarheid vindt

Ezequiel kijkt met een grimas van afschuw naar het water

In zijn gezicht vindt hij het gezicht van de vloek

Het bereikt de onderkant van zijn ogen, waar geen licht meer is

Je kunt je ziel zien en die gaat nog dieper

Hij wordt zich bewust van het kwaad en zijn kreet klinkt hetzelfde

Dan die van een gebroken man die het dier binnenin ontdekt

Ze zeggen dat hij iets deed, iets dat niemand vergat

Maar hij kan het zich niet herinneren

En zijn hele leven werd teruggebracht tot een vloek

Door de jaren en de jaren heen

Ezequiel, je kunt beter 's nachts gaan en niet storen

Ezequiel, je kunt beter 's nachts gaan en niet storen

Ezequiel begint weg te rennen, niemand zal hem missen

Hij vlucht naar het noorden, geleid door de geur van zout

De Cantabrische Zee wordt in al zijn pracht getoond

Hij kleedt zich uit en loopt langzaam richting de zon

En besluit uit te rusten onder de grijze mantel van de zee

De golven wiegen hem en hij slaapt voor altijd als een oude tsaar

Ze zeggen dat hij iets heeft gedaan en dat niemand het ooit is vergeten

Maar hij kon het zich niet herinneren

En zijn hele leven werd teruggebracht tot een vloek

En nu wachten op de uitspraak