Hablando de Marlén - Nacho Vegas

Hablando de Marlén, nadie recuerda bien el día en que perdió la voz

O si es que fue ella quien dejó de hablar

Se la solía ver con un trozo de pizarra gris

Colgándole del cinturón

A veces había algo que decir

La hicieron nacer entre bruma y carbón

En algún lugar de la cuenca minera

Pero ya de muy pequeña alguien la trajo a Norteña

Y aquí vivió hasta el final …

Aquí vivió hasta el final …

Marlén dio en trabajar por las noches en un club

El Huracán 72, por dos duros y habitación

Algunos por allí la conocieron bien

Decían «Ven, mudina, hazme feliz

Ven y, ya que no hablas, chupa aquí»

Creo que la vi una tarde en pleno invierno

Recostada en la playa de San Lorenzo

Dibujando con dos dedos en la arena y frente al viento

Algo que la mar borró …

Algo que la mar borró …

La recuerdo al pasar, sangre seca en su nariz

Y cómo nos reíamos y nos reíamos

Un día sin más la dejamos de ver

Y creo que nadie preguntó

Y cómo nos reíamos

Transcurrió un mes sin que nadie la extrañara

Y alguien la encontró en su habitación ahorcada

Over Marlén gesproken, niemand herinnert zich nog goed de dag dat ze haar stem verloor

Of als zij het was die stopte met praten

Ze werd vaak gezien met een stuk grijze leisteen

aan de riem hangen

Soms viel er wat te vertellen

Ze lieten haar geboren worden tussen mist en kolen

Ergens in het mijnbekken

Maar toen ze nog heel jong was, bracht iemand haar naar Norteña

En hier leefde hij tot het einde...

Hier woonde hij tot het einde...

Marlén begon 's nachts te werken in een club

Hurricane 72, voor twee dollar en een kamer

Sommigen kenden haar goed

Ze zeiden: "Kom, mudina, maak me gelukkig

Kom en, aangezien je niet praat, zuig hier»

Ik denk dat ik haar op een middag midden in de winter heb gezien

Liggend op het strand van San Lorenzo

Tekenen met twee vingers in het zand en tegen de wind in

Iets dat de zee heeft gewist...

Iets dat de zee heeft gewist...

Ik herinner me dat ze langskwam, opgedroogd bloed aan haar neus

En wat hebben we gelachen en gelachen

Op een dag zagen we haar zonder meer niet meer

En ik denk dat niemand het gevraagd heeft

en wat hebben we gelachen

Er ging een maand voorbij zonder dat iemand haar miste

En iemand vond haar hangend in haar kamer