Añada De Ana La Friolera - Nacho Vegas

Vivían en Norteña,

Una ciudad costera

Donde la mar era gris

Y la lluvia eterna.

Ella pasaba frío

Apenas la noche llegaba.

Con una manta a cuadros

Él la arropaba.

Prometieron quererse

Mientras el frío existiera.

Él la llamaba

Ana La Friolera.

Tuvieron un riña

Y él la dejó marchar.

Supo que no volvería,

No vuelve la ola al mar.

Ella pudo llevarse

Todo lo que tenía

Pero dejó olvidado

El frío que sentía.

Ahora, bajo la manta a cuadros,

Él trata de coger el sueño.

Desde que ella se marchó

Allí siempre es invierno.

Y la buscó sin descanso

Desde San Pedro a Las Mestas.

Teme morir congelado

Una noche de éstas.

La gente me llama insensato,

Yo aún doy mi vida entera

Por sólo una noche

Con la chica friolera.

Ana La Friolera,

Ana La Friolera,

Ana La Friolera,

Ana La Friolera.

Ze woonden in Norteña,

een badplaats

waar de zee grijs was

En de eeuwige regen.

ze had het koud

De nacht kwam nauwelijks.

Met een geruite deken

Hij stopte haar in.

Ze beloofden van elkaar te houden

Zolang de kou bestond.

hij belde haar

Ana La Friolera.

ze hadden ruzie

En hij liet haar gaan.

Hij wist dat hij niet zou terugkeren,

De golf keert niet terug naar de zee.

ze kon nemen

Alles wat hij had

maar vergeten achtergelaten

De kou die ik voelde.

Nu, onder de geruite deken,

Hij probeert te slapen.

Sinds ze vertrokken is

Daar is het altijd winter.

En hij zocht onvermoeibaar

Van San Pedro naar Las Mestas.

bang om dood te vriezen

Een van deze nachten.

Mensen noemen me dwaas

Ik geef nog steeds mijn hele leven

voor slechts één nacht

Met het geweldige meisje.

Ana La Friolera,

Ana La Friolera,

Ana La Friolera,

Ana La Friolera.