Hay Hombres Algunos Años Más Tristes Que Yo - Nacho Vegas

Anocheció en mi refugio,

Me metí en el viejo café,

Vi a un hombre agitando su mano

Para que me acercara a él.

Murmuró: «Yo fui una vez

Fuerte como el sol.»

Yo pensé: «Debe ser

Quince años más triste que yo,

Quince años más triste que yo.»

Y antes de hundir la cara en su vino

Añadió con solemnidad:

«Ahora soy más débil

Que el más pálido color celestial.»

«Brindo por la Santa Ley»,

Dijo alzando la voz.

Yo pensé: «Tiene que ser

Veinte años más triste que yo O treinta años más triste que yo.»

Puede ser que el horror pase a tu lado,

Pero no, chico, no, ni aun así lo reconocerías.

Y hablan con tal nitidez,

Quita o pon alguna tos,

De hambre, amor, dolor y de sed

Que piensas por lo roto de su voz:

«Hay hombres muchos años más tristes que yo,

Hombres muchos años más tristes que yo.»

Het werd donker in mijn schuilplaats,

Ik ging het oude café binnen,

Ik zag een man met zijn hand zwaaien

Voor mij om dichter bij hem te komen.

Hij mompelde: "Ik was ooit

Sterk als de zon."

Ik dacht: "Dat moet zo zijn

Vijftien jaar verdrietiger dan ik

Vijftien jaar verdrietiger dan ik.»

En voordat je je gezicht in je wijn dompelt

Hij voegde er plechtig aan toe:

"Nu ben ik zwakker

Dan de bleekste hemelse kleur."

"Ik drink op de Heilige Wet",

zei hij met stemverheffing.

Ik dacht: "Het moet zo zijn

Twintig jaar droeviger dan ik Of dertig jaar droeviger dan ik.

Het kan zijn dat de horror aan je zijde voorbij gaat,

Maar nee, jongen, nee, je zou het niet eens weten.

En ze spreken zo duidelijk,

Verwijder of plaats wat hoest,

Van honger, liefde, pijn en dorst

Wat vind je van de gebrokenheid van zijn stem:

"Er zijn mannen die vele jaren droeviger zijn dan ik,

Mannen vele jaren droeviger dan ik.»