Memorie di uno sconfitto, pt. 2 - Mostro

Nasco nel caldo del deserto

Apparentemente tutto calmo, tutto fermo

La sabbia copre il cemento

Non posso camminare, con le mani cerco il vento

Una culla fatta di legno

Fatico a dormire, un pensiero mi tiene sveglio

Mamma mi tiene in braccio, lontano dalla polvere

Ma come tocco terra, capisco che devo correre

Piccoli passi ma veloci, fuggo da incubi feroci

Correndo mi perdo i giochi

Incontro i serpenti, cammelli coi beduini

Cerco almeno di tenere i miei fratelli più vicini

In quella casa, che casini

Corro in salita, sopra le dune

Scorpioni sui miei vestiti, fanculo le mie paure

Da qui vedo le strade, non mi posso fermare

Quei piccoli passi ora sono delle falcate

Ma l’adolescenza è una tempesta, la sabbia si fa asfalto

Imparo a soffocare la rabbia dentro a un pianto

Chi scappa, qua è solo un codardo

Ma io non scappo, io sto cercando

Io continuo a correre, supero anche i miei amici

Corri in mezzo agli autobus, nel traffico, fra tutti gli edifici

Mi allontano ad ogni passo, sguardo basso ed occhi grigi

Chi dobbiamo essere per essere felici?

Ma a vent’anni nella giungla, sfreccio nella foresta

Tu non puoi fermarmi, spacco i rami con la testa

Ho il cuore più duro, sicuro, di una corteccia

Non sono un uomo, sono un’arma, io sono una freccia

E mi dimentico gli affetti, corro a denti stretti

Perché ho troppa paura che la vita non mi aspetti

Cosa faremo poi quando saremo soli e vecchi?

Resto il più bello di tutti in una stanza senza specchi

Le fughe dalle pantere, gufi e le lune piene

Qui è dove le bestie mangiano le tue preghiere

Mi volto un’ultima volta, vedo mio fratello cadere

Solo un altro passo e sono immerso nella neve

Ma tu lo sapevi che è vero

Che i sogni più grandi sono fatti di vetro

Feci un respiro e decisi che non mi sarei guardato più indietro

Per la prima volta io non so come rialzarmi

Nessuno può trovarmi o lanciarmi una corda

Il ghiaccio che mi blocca, il cuore come gli arti

Non mi farà più scrivere, mi chiuderà la bocca

Basta poco, uno schiocco di dita

Fuori il gelo, però dentro io scoppio di vita

La mia fine non è ancora questa

Vuol dire che corro, corro al doppio di prima

E sono fuori io da solo, nudo nella bufera

Sopravvissuto a tutto, lupo della Siberia

Ho camminato a lungo, fino ai piedi di questa montagna

Pensavo solo: «Ora non posso non farcela»

Dio mi guarda e dice: «Solo dove vai?»

Troppo scivolose le suole delle mie Nike

Mentre mi avvicino al sole gli urlo forte: «Ora vedrai»

Non sarò come la neve perché io non cadrò mai

Ventisette, sono in cima, sorrido per l’impresa

Davanti a una discesa, che mi porta ad un’altra salita

Da qua sopra che apprendo il senso di questa vita

La mia meta è una ricerca che non è finita

Una bufera si avvicina, è vero

Ma appare come un amico il tramonto dietro la crina

Io metto tutto quanto in una rima

E vado alla conquista della mia vita

Vediamo chi arriva prima

Ik ben geboren in de hitte van de woestijn

Blijkbaar allemaal rustig, allemaal stil

Het zand bedekt het beton

Ik kan niet lopen, ik zoek de wind met mijn handen

Een wieg van hout

Ik heb moeite om te slapen, een gedachte houdt me wakker

Mam houdt me in haar armen, weg van het stof

Maar als ik de grond aanraak, begrijp ik dat ik moet rennen

Kleine maar snelle stappen, ik ontsnap aan woeste nachtmerries

Rennen Ik verlies de games

Ik ontmoet de slangen, kamelen met de bedoeïenen

Ik probeer tenminste mijn broers dichterbij te houden

In dat huis, wat een puinhoop

Ik ren bergop, over de duinen

Schorpioenen op mijn kleren, fuck mijn angsten

Vanaf hier zie ik de straten, ik kan niet stoppen

Die babystapjes zijn nu stapjes

Maar de adolescentie is een storm, het zand wordt asfalt

Ik leer om woede te onderdrukken in een kreet

Wie wegrent is hier gewoon een lafaard

Maar ik ren niet weg, ik ben op zoek naar

Ik blijf rennen, ik haal zelfs mijn vrienden in

Ren tussen de bussen, in het verkeer, tussen alle gebouwen

Ik loop weg bij elke stap, lage blik en grijze ogen

Wie moeten we zijn om gelukkig te zijn?

Maar toen ik twintig was in de jungle, schoot ik het bos in

Je kunt me niet stoppen, ik splijt takken met mijn hoofd

Ik heb een harder, veiliger hart dan een blaf

Ik ben geen man, ik ben een wapen, ik ben een pijl

En ik vergeet de genegenheid, ik ren met opeengeklemde tanden

Omdat ik te bang ben dat het leven niet op me zal wachten

Wat zullen we dan doen als we alleen en oud zijn?

Ik rust het mooiste van allemaal in een kamer zonder spiegels

De ontsnappingen van panters, uilen en volle manen

Dit is waar de beesten je gebeden opeten

Ik draai me nog een laatste keer om, ik zie mijn broer vallen

Nog één stap en ik zit diep in de sneeuw

Maar je wist dat het waar is

Dat de grootste dromen van glas zijn

Ik haalde diep adem en besloot dat ik nooit meer achterom zou kijken

Voor het eerst weet ik niet hoe ik moet opstaan

Niemand kan me vinden of een touw naar me gooien

Het ijs dat me blokkeert, het hart als de ledematen

Hij zal me niet langer laten schrijven, hij zal mijn mond houden

Er is niet veel voor nodig, een handomdraai

Buiten de kou, maar van binnen barst ik van het leven

Dit is nog niet mijn einde

Het betekent dat ik ren, ik ren twee keer zoveel als voorheen

En ik ben alleen buiten, naakt in de storm

Heeft het allemaal overleefd, Siberische wolf

Ik heb een lange tijd gelopen, tot aan de voet van deze berg

Ik zat net te denken: "Nu kan ik het niet niet doen"

God kijkt me aan en zegt: "Alleen waar ga je heen?"

De zolen van mijn Nikes zijn te glad

Als ik de zon nader, schreeuw ik luid: "Nu zul je het zien"

Ik zal niet als sneeuw zijn, want ik zal nooit vallen

Zevenentwintig, ik sta aan de top, ik glimlach voor de prestatie

Voor een afdaling, die me naar een andere beklimming leidt

Vanaf hier leer ik de betekenis van dit leven

Mijn doel is een zoektocht die nog niet voorbij is

Er komt een storm aan, het is waar

Maar de zonsondergang achter het paardenhaar lijkt een vriend

Ik zet het allemaal in een rijm

En ik ga mijn leven veroveren

Eens kijken wie er eerst komt