Manisch talentiert - Montez

Anscheinend bin ich manisch talentiert

Seit Karneval ist gar nicht viel passiert

Vielleicht lag es nicht an mir

Ich rapp' einfach seit fünf Jahren aufs Klavier

Hab' die Panik hinter mir

Rauer Wind vernebelt manchen das Gehirn

Gehe Richtung Zukunft, die Vergangenheit bei mir

Bin ein Rohdiamant

Verlier' so nie den Glanz

Schwarzer Hoodi, Krone für Klang

Ich bin chronisch erkrankt

Schieb’s seit Jahren auf die Schreibblockaden

Wurd' verbannt, doch beweg' mich heut auf Leitwolfspfaden

Doch ich blicke nicht zurück

Das ist mein Kampf im Einklang mit ein bisschen Glück

Ich bin immer noch verrückt, hab’s mit singen unterdrückt

Die Menschen vermissen mein Schimmern im Gesicht

Deshalb dimme ich das Licht

Schließ' mich nachts in mei’m Zimmer ein

Es könnte noch schlimmer sein

Es könnte für immer sein

Anscheinend bin ich manisch talentiert

Seit Karneval ist gar nicht viel passiert

Vielleicht lag es nicht an mir

Ich rapp' einfach seit fünf Jahren aufs Klavier

Niemand hat diesen Berg überwunden

Trag' die Last, dennoch hält sie mich unten

Was ich brauche ist Liebe

Was ich kriege ist Krieg

Niemand hat diesen Fels überwunden

Trag' die Last, dennoch hält sie mich unten

Ich werd' sie nie verlieren

Außer die zur Musik

Man fühlt sich erst nah am Tod lebendig

Sie schau’n zu mir auf, denn in Strophen glänz' ich

Der Hunger war weg, denn bisschen Lob verbrennt dich

Doch wie sollt' ich abheben?

Ich seh' den Boden ständig

Hab’s mir so sehr gewünscht seit der Geburt

Dachte, ich bin auf der richtigen Spur

Nach 'nem halben Jahr Tour

Doch hab' seit Jahren keine Patte

Und zähl' weiter meine Tage, bis ich’s schaffe

Meine Stimme ist 'ne Waffe

Ziel' aufs sinkende Schiff, das ich verlasse

Denn ein Fels in der Brandung schwimmt nicht mit der Masse

Deshalb zwing' ich mich zu lachen

Falls du besorgt bist

Ich mach' 'n Fortschritt

Was für ein Wortwitz

Bin dann wieder ein paar Jahre weg

Und das Comeback ist fast perfekt

Ja, das ist zwar Kunst, aber das kann weg

Verschwendete Sicht hier im Dunkeln

Am Ende des Lichts ist ein Tunnel

Man fühlt sich erst nah am Tod lebendig

Sie schau’n zu mir auf, denn in Strophen glänz' ich

Der Hunger war weg, denn bisschen Lob verbrennt dich

Doch wie sollt' ich abheben?

Ich seh' den Boden ständig

Niemand hat diesen Berg überwunden

Trag' die Last, dennoch hält sie mich unten

Was ich brauche ist Liebe

Was ich kriege ist Krieg

Niemand hat diesen Fels überwunden

Trag' die Last, dennoch hält sie mich unten

Ich werd' sie nie verlieren

Außer die zur Musik

Blijkbaar ben ik maniakaal getalenteerd

Er is niet veel gebeurd sinds carnaval

Misschien was ik het niet

Ik rap al vijf jaar op de piano

Ik heb de paniek achter me

Ruwe wind vertroebelt sommige hersens

Ga met mij naar de toekomst, het verleden

Ik ben een ruwe diamant

Verlies nooit de glans op deze manier

Zwarte hoodie, kroon voor geluid

Ik ben chronisch ziek

Geef het jarenlang de schuld aan writer's block

Werd verbannen, maar vandaag ga ik op alfawolfpaden

Maar ik kijk niet achterom

Dit is mijn gevecht samen met een beetje geluk

Ik ben nog steeds gek, onderdrukte het met zingen

Mensen missen mijn glans op mijn gezicht

Daarom dim ik het licht

Sluit me 's nachts op in mijn kamer

Het had erger kunnen zijn

Het kan voor altijd zijn

Blijkbaar ben ik maniakaal getalenteerd

Er is niet veel gebeurd sinds carnaval

Misschien was ik het niet

Ik rap al vijf jaar op de piano

Niemand heeft deze berg beklommen

Draag de last, maar het houdt me neer

wat ik nodig heb is liefde

Wat ik krijg is oorlog

Niemand heeft deze rots veroverd

Draag de last, maar het houdt me neer

Ik zal haar nooit verliezen

Behalve de muziek

Je voelt je pas levend als je dicht bij de dood bent

Ze kijken naar me op, want ik schijn in strofen

De honger was weg, want een beetje lof verbrandt je

Maar hoe moet ik opstijgen?

Ik zie de hele tijd de grond

Ik heb het zo graag gewild sinds mijn geboorte

Dacht dat ik op de goede weg ben

Na een half jaar toeren

Maar heb al jaren geen flap meer gehad

En blijf mijn dagen tellen totdat ik het haal

Mijn stem is een wapen

Richt op het zinkende schip dat ik vertrek

Omdat een rots in de branding niet met de menigte meezwemt

Daarom dwing ik mezelf om te lachen

Als je je zorgen maakt

Ik boek vooruitgang

wat een woordspeling

Dan ben ik een paar jaar weg

En de comeback is bijna perfect

Ja, het is kunst, maar het kan gaan

Verspild uitzicht hier in het donker

Aan het einde van het licht is een tunnel

Je voelt je pas levend als je dicht bij de dood bent

Ze kijken naar me op, want ik schijn in strofen

De honger was weg, want een beetje lof verbrandt je

Maar hoe moet ik opstijgen?

Ik zie de hele tijd de grond

Niemand heeft deze berg beklommen

Draag de last, maar het houdt me neer

wat ik nodig heb is liefde

Wat ik krijg is oorlog

Niemand heeft deze rots veroverd

Draag de last, maar het houdt me neer

Ik zal haar nooit verliezen

Behalve de muziek