I Gave My Eyes to Stevie Wonder - Million Dead

Credit cards, sealed lifts and covert sanitation, processed meat and a national

waste disposal system:

The scale of deception begs the question what it is we’re burying.

Cosmetics, contact lenses and plastic surgery:

Bulk orders for yet more imperial finery.

Double-glazing for phasing out suspicions that this is really happening.

It seems this season the cool kids are sporting white canes and braille zines.

And when i close my eyes am I invisible?

An embarrassed smile and you assume that I’m being rhetorical.

But if I don’t see it die, this animal is invincible.

I won’t catch your eyes tonight,

I will stutter my way through naked poverty until I’m across the street (safe).

I justified giving my eyes to Stevie Wonder with some spiel about a sense of

wonder to discover,

But I was hiding under cover of the excuse of helplessness.

I fell in line with the cool kids and spared my eyes instead of change.

I just called to say that someone moved my furniture around,

And so i fell down,

And I hatched a plan here sprawled on the ground.

So hey, what do you say,

We pack our things and call it a day.

Some come round,

Let’s lose that frown,

And you and I will leave this town behind.

Creditcards, verzegelde liften en geheime sanitaire voorzieningen, vleeswaren en een nationale

afvalverwerkingssysteem:

De omvang van bedrog roept de vraag op wat we begraven.

Cosmetica, contactlenzen en plastische chirurgie:

Bulkorders voor nog meer keizerlijke opsmuk.

Dubbele beglazing voor het uitfaseren van vermoedens dat dit echt gebeurt.

Het lijkt erop dat de coole kinderen dit seizoen witte wandelstokken en braillezines dragen.

En als ik mijn ogen sluit, ben ik dan onzichtbaar?

Een beschaamde glimlach en je gaat ervan uit dat ik retorisch ben.

Maar als ik het niet zie sterven, is dit dier onoverwinnelijk.

Ik zal je ogen vanavond niet vangen,

Ik stotter me een weg door naakte armoede tot ik aan de overkant (veilig) ben.

Ik rechtvaardigde het geven van mijn ogen aan Stevie Wonder met een spiel over een gevoel van

wonder om te ontdekken,

Maar ik verstopte me onder het mom van hulpeloosheid.

Ik viel in de lijn van de coole kinderen en spaarde mijn ogen in plaats van te veranderen.

Ik belde net om te zeggen dat iemand mijn meubels heeft verplaatst,

En dus viel ik neer,

En ik smeedde een plan hier languit op de grond.

Dus, wat zeg je ervan,

We pakken onze spullen en noemen het een dag.

Sommigen komen langs,

Laten we die frons kwijtraken,

En jij en ik zullen deze stad achterlaten.