Золотое бабье лето - Михаил Звездинский

Тускло светится оконце над ленивою рекой,

Вся земля теплом прощания согрета.

Но придет злодейка осень с дождевою пеленой

И погубит бабье лето.

Над усталым моим прошлым шелестят года листвой,

Бродит память угасающего света.

Но лежит козырной картой над измотанной душой

Золотое бабье лето.

Будет ночь сырой, холодной, с сединою в облаках,

Догори, любовь, лучиной до рассвета.

Мне осталось для молитвы и прощения в веках

Золотое бабье лето.

Тускло светится оконце над застывшею рекой,

Вся земля теплом прощения согрета.

И напрасно кружат ветры над моею головой —

Не задуть им бабье лето.

Het raam gloeit vaag over de luie rivier,

De hele aarde wordt verwarmd door de warmte van het afscheid.

Maar de schurkachtige herfst komt met een regensluier

En de nazomer verpesten.

Jaren van bladeren ritselen over mijn vermoeide verleden,

De herinnering aan het vervagende licht dwaalt af.

Maar ligt als een troef over de uitgeputte ziel

Gouden Indische zomer.

De nacht zal vochtig, koud zijn, met grijze haren in de wolken,

Brand af, liefje, met een fakkel tot het ochtendgloren.

Ik ben door de eeuwen heen vertrokken voor gebed en vergeving

Gouden Indische zomer.

Het raam gloeit vaag over de bevroren rivier,

De hele aarde wordt verwarmd door de warmte van vergeving.

En tevergeefs cirkelen de winden over mijn hoofd -

Blaas ze niet uit de nazomer.