Клён - Михаил Звездинский

Старый клен под окном увядает;

На душе будто кошки скребут.

Где-то филин истошно рыдает,

Где-то грустные песни поют.

Тучи виснут над самой избою,

Мелкий дождик с утра моросит;

Я боюсь повстречаться с тобою

После стольких взаимных обид.

Клен стучится в окошко слепое,

Словно путник своею клюкой.

Как хочу я любви и покоя,

Так давно позабывший покой.

Позабывший про смех и веселье,

Я гляжу за дорогу, туда,

Где всклокочена, будто с похмелья,

А над нею какая-то птица;

Жизнь уходит, а разве я жил?

Мне б забыться да водки напиться,

Чтобы хмель эту боль заглушил.

Старый клен, я тебя понимаю,

Ты, как я, одинок и забыт.

Я, как ты, не живу, а страдаю —

По иному судьба не велит.

На пустынной дороге осенней

Будем тихо с тобой увядать.

Ну, а в прошлом не сыщешь спасенья,

Хоть душа и стремится туда.

De oude esdoorn onder het raam verdort;

Het is alsof katten in mijn ziel krabben.

Ergens huilt een uil hartverscheurend,

Ergens worden droevige liedjes gezongen.

Wolken hangen boven de hut zelf,

Lichte regen motregen sinds de ochtend;

Ik ben bang om je te ontmoeten

Na zoveel wederzijdse beledigingen.

De esdoorn klopt op het blinde raam,

Als een reiziger met zijn stok.

Hoe ik liefde en vrede wil,

Zo lang vergeten vrede.

Vergeten gelach en plezier,

Ik kijk over de weg, daar,

Waar verward, als met een kater,

En daarboven een soort vogel;

Het leven gaat weg, maar heb ik geleefd?

Ik zou wodka vergeten en drinken,

Hopen deze pijn overstemd.

Oude esdoorn, ik begrijp je

Jij bent, net als ik, eenzaam en vergeten.

Ik, net als jij, leef niet, maar lijd -

Het lot dicteert niet anders.

Op een herfstweg door de woestijn

We gaan stilletjes met je mee.

Welnu, in het verleden zul je geen redding vinden,

Ook al streeft de ziel ernaar daarheen te gaan.