Сабля - Михаил Башаков

Вокруг такой метемпсихоз,

Мои друзья дерутся в кровь.

И все сигналы SOS — как песни о любви.

С тебя за каждое прости

Хотя бы шкуру, но сдерут,

А нам еще с тобой расти, а нас везде берут.

Сабля твоя волос сечет — так остра!

Чувства твои языки от костра.

Воля твоя — здесь до утра брызгать огнем,

А иначе зачем мы с тобой эти песни поем?

Ты видел вспышки дальних тел,

Ты слышал голос черных дыр,

И тот, кто создал мир, в лицо твое дышал.

Твоим желанием горит

Звезды сверхновой детский сон,

И в эту ночь ворвется яркой стали звон.

Сабля твоя волос сечет — так остра!

Чувства твои языки от костра.

Воля твоя — здесь до утра брызгать огнем,

А иначе зачем мы с тобой эти песни поем?

Поверь, не потускнеет блеск

В тоске и мареве времен.

Мы все в руках реки — все громче весел плеск.

И если вдруг умрет поэт,

Блеснуть умевший естеством,

Ты обнажи свой свет — и мы еще споем.

Сабля твоя волос сечет — так остра!

Чувства твои языки от костра.

Воля твоя — здесь до утра брызгать огнем,

А иначе зачем на земле этой вечной живем?

Rond dergelijke metempsychose,

Mijn vrienden vechten tot op het bot.

En alle SOS-signalen zijn als liefdesliedjes.

Vergeef je voor elke

In ieder geval de huid, maar die zullen ze eraf scheuren,

En we moeten nog met je meegroeien, maar ze brengen ons overal.

Je sabel knipt je haar - zo scherp!

Gevoelens zijn je tongen van het vuur.

Uw wil is om hier vuur te strooien tot de ochtend,

Waarom zingen we anders deze liedjes met jou?

Je zag flitsen van verre lichamen,

Heb je de stem van zwarte gaten gehoord,

En degene die de wereld schiep ademde in je gezicht.

Branden met je verlangen

Sterren supernova kinderdroom,

En in deze nacht zal een gerinkel van helder staal barsten.

Je sabel knipt je haar - zo scherp!

Gevoelens zijn je tongen van het vuur.

Uw wil is om hier vuur te strooien tot de ochtend,

Waarom zingen we anders deze liedjes met jou?

Geloof me, de glans zal niet vervagen

In de angst en de waas van de tijd.

We zijn allemaal in de handen van de rivier - het gekletter van roeispanen wordt steeds luider.

En als een dichter plotseling sterft,

Wie wist hoe te schitteren met de natuur,

Je legt je licht bloot - en we zullen weer zingen.

Je sabel knipt je haar - zo scherp!

Gevoelens zijn je tongen van het vuur.

Uw wil is om hier vuur te strooien tot de ochtend,

Waarom leven we anders op deze eeuwige aarde?