Rien - Michel Sardou

De cet ange qui devint Satan

Ou de la Pucelle d’Orléans

Des veuves de la guerre de cent ans

Rien

De la première arche de Noé

Ou du dernier rameau d’olivier

De cet oeil qui poursuivait Caïn

Il ne reste rien

Du pommier doré du paradis

Et des noir pêcheurs de Sodomie

Du rosier de feu de Pompeï

Rien

Du dernier des soldats inconnus

Aux inconnus qui portent des rues

De la première des balles perdues

Il ne reste rien

De notre amour vieux comme les pierres

Qui s'éteint comme un centenaire

De notre amour né d’avant-hier

Qui fête ses noces de poussière

Il ne reste que moi

Il ne reste rien

Van die engel die Satan werd

Of de meid van Orleans

Weduwen van de Honderdjarige Oorlog

Niets

Van de eerste ark van Noach

Of de laatste olijftak

Van dat oog dat Kaïn achtervolgde

Er is niets meer over

Van de gouden appelboom van het paradijs

En zwarte sodomie zondaars

Pompeii vuurroos

Niets

Van de laatste van de onbekende soldaten

Aan vreemden die straten dragen

Vanaf de eerste verdwaalde kogels

Er is niets meer over

Van onze liefde zo oud als stenen

Die overlijdt als een honderdjarige?

Van onze liefde eergisteren geboren

Wie viert haar stofhuwelijk

Alleen ik links

Er is niets meer over