Musulmanes - Michel Sardou

Le ciel est si bas sur les dunes

Que l’on croirait toucher la lune

Rien qu’en levant les bras.

Comme un incendie sous la terre

Les aurores ont brûlé les pierres,

Blanchi les toits de Ghardaïa.

Voilées pour ne pas être vues,

Cernées d’un silence absolu,

Vierges de pierre au corps de Diane,

Les femmes ont pour leur lassitude

Des jardins clos de solitude,

Le long sanglot des musulmanes.

C’est un cri,

C’est un chant,

C’est aussi le désert et le vent,

Tout l’amour qu’elles ont dans le corps,

La gloire des hommes le chant des morts,

La joie de porter un enfant.

C’est un cri,

C’est un chant,

C’est aussi la douleur et le sang,

Toutes les fureurs qu’elles portent en elles,

La peur des hommes, la peur du ciel,

Et toutes les forêts du Liban.

Elles sont debout sur champs de ruines,

Sous le vent glacé des collines

Que la nuit leur envoie.

Pour elles, le temps s’est arrêté.

C’est à jamais l'éternité,

Le crépuscule de Sanaa.

Voilées pour ne pas être vues,

J’envie ceux qui les ont connues,

Vierges de pierre au corps de Diane.

Hurlant dans le silence énorme,

A l’heure où leurs amants s’endorment,

Le long sangIot des musulmanes.

C’est un cri,

C’est un chant,

C’est aussi le désert et le vent,

Tout l’amour qu’elles ont dans le corps,

La gloire des hommes le chant des morts,

La joie de porter un enfant,

C’est un cri,

C’est un chant,

C’est aussi la douleur et le sang,

Toutes les fureurs qu’elles portent en elles,

La peur des hommes la peur du ciel,

Et toutes les forêts du Liban.

De lucht is zo laag boven de duinen

Zoals het aanraken van de maan

Gewoon je armen opsteken.

Als een vuur onder de grond

De dageraad verbrandde de stenen,

De daken van Ghardaia witgekalkt.

Gesluierd om niet gezien te worden,

Omringd door absolute stilte,

Maagden van steen met het lichaam van Diana,

Vrouwen hebben voor hun vermoeidheid

Ommuurde tuinen van eenzaamheid,

De lange snik van moslimvrouwen.

Het is een schreeuw,

Het is een liedje,

Het is ook de woestijn en de wind,

Alle liefde die ze in hun lichaam hebben,

De glorie van mensen het lied van de doden,

De vreugde van het dragen van een kind.

Het is een schreeuw,

Het is een liedje,

Het is ook pijn en bloed,

Alle woede die ze in zich dragen,

Angst voor mensen, angst voor de hemel,

En alle wouden van Libanon.

Ze staan ​​op velden van ruïnes,

Onder de ijzige wind van de heuvels

Moge de nacht hen zenden.

Voor hen heeft de tijd stil gestaan.

Het is voor altijd de eeuwigheid

De schemering van Sanaa.

Gesluierd om niet gezien te worden,

Ik ben jaloers op degenen die ze kenden,

Maagden van steen met het lichaam van Diana.

Schreeuwend in enorme stilte,

Op het uur dat hun minnaars in slaap vallen,

Het lange bloed van moslimvrouwen.

Het is een schreeuw,

Het is een liedje,

Het is ook de woestijn en de wind,

Alle liefde die ze in hun lichaam hebben,

De glorie van mensen het lied van de doden,

De vreugde van het dragen van een kind,

Het is een schreeuw,

Het is een liedje,

Het is ook pijn en bloed,

Alle woede die ze in zich dragen,

Angst voor mensen angst voor de hemel,

En alle wouden van Libanon.