Les routes de rome - Michel Sardou

J’entends jouer l’orchestre d’un paquebot qui sombre

Entraînant notre histoire et la mémoire des vieux

Où sont les étonnés les jaloux les peureux

Où sont les insolents les rusés les heureux

Où sont les hommes

Des chemins qui menaient à Rome

Enfants du néant du hasard

Et d’un cri d’amour quelque part

Retenus par le temps qui dure

Au fond d’une prison sans murs

Je sais que le ciel ne m’attends pas

Ni Dieu ni Diable mais au-delà

Une idée folle une idée d’hommes

De ceux qui s’en allaient à Rome…

J’entends jouer l’orchestre d’un paquebot qui sombre

Entraînant notre histoire et la mémoire des vieux

Où sont les résignés les errants les curieux

Où sont les indignés les violents les furieux

Où sont les hommes

Nous sommes des passants illusoires

Sur des chemins qui vont nulle part

Retenus par des liens obscurs

A des éternités futures

Je sais que le ciel n’est pas si haut

Ni bien ni mal ni laid ni beau

Une idée folle une idée d’hommes

De ceux qui s’en allaient à Rome…

J’entends jouer l’orchestre d’un paquebot qui sombre

Entraînant notre histoire et la mémoire des vieux

Où sont les étonnés les jaloux les peureux

Où sont les insolents les rusés les heureux

Où sont les hommes

Des chemins qui menaient à Rome

Ik hoor het orkest van een zinkende voering spelen

Onze geschiedenis en de herinnering aan het oude meedragen

Waar zijn de verbaasde, de jaloerse, de angstige?

Waar zijn de brutale, de sluwe, de gelukkige?

Waar zijn de mannen?

Wegen die naar Rome leiden

Nietig kinderen van kans

En ergens een kreet van liefde

Teruggehouden door de tijd die duurt

Diep in een gevangenis zonder muren

Ik weet dat de hemel niet op me wacht

Noch God noch Duivel, maar daarbuiten

Een gek idee een idee van mannen

Van degenen die naar Rome gingen...

Ik hoor het orkest van een zinkende voering spelen

Onze geschiedenis en de herinnering aan het oude meedragen

Waar zijn de gelatenen, de dwalende, de nieuwsgierigen?

Waar zijn de verontwaardigden, de gewelddadige, de woedende?

Waar zijn de mannen?

Wij zijn illusoire voorbijgangers

Op paden die nergens heen gaan

Teruggehouden door duistere banden

Naar toekomstige eeuwigheden

Ik weet dat de lucht niet zo hoog is

Noch goed, noch slecht, noch lelijk, noch mooi

Een gek idee een idee van mannen

Van degenen die naar Rome gingen...

Ik hoor het orkest van een zinkende voering spelen

Onze geschiedenis en de herinnering aan het oude meedragen

Waar zijn de verbaasde, de jaloerse, de angstige?

Waar zijn de brutale, de sluwe, de gelukkige?

Waar zijn de mannen?

Wegen die naar Rome leiden