La vieille - Michel Sardou

Elle a des cerises sur son chapeau

La vieille

Elle se fait croire que c’est l'été

Au soleil on se sent rassuré

Il paraît qu’la dame à la faux

C’est l’hiver qu’elle fait son boulot

C’est pas qu’elle tienne tant à la vie

Mais les vieilles ça a des manies

Ca aime son fauteuil et son lit

Même si le monde s’arrête ici

Elle a la tête comme un placard

La vieille

Et des souvenirs bien rangés

Comme ses draps ses taies d’oreillers

Son tout premier carnet de bal

Du temps où la valse c'était mal

Un petit morceau de voile blanc

Du temps où l’on s’mariait enfant

De son feu héros une croix de guerre

De l’avant-dernière dernière guerre

Elle a des cerises sur son chapeau

La vieille

Elle se fait croire que c’est l'été

Elle ne fait plus partie du temps

Elle a cent ans elle a mille ans

Elle est pliée elle est froissée

Comme un journal du temps passé

Elle a sa famille en photos

La vieille

Sur le buffet ils sont en rangs

Et ça sourit de toutes ses dents

Y’a les p’tits enfants des enfants

Et les enfants des p’tits enfants

Y’a ceux qui viendraient bien des fois

Mais qui n’ont pas d’auto pour ça

Ceux qui ont pas l’temps qu’habitent pas là

Puis y’a les autres qui n’y pensent pas

Elle a des cerises sur son chapeau

La vieille

Elle veut s’faire croire que c’est l'été

Elle a des cerises sur son chapeau

La vieille

Elle se fait croire que c’est l'été

Ze heeft kersen op haar hoed

Oud

Ze doet alsof het zomer is

In de zon voelen we ons gerustgesteld

Het lijkt erop dat de dame met de zeis

Het is winter dat ze haar werk doet

Het is niet dat ze zoveel om het leven geeft

Maar oude vrouwen hebben hun eigenaardigheden

Het houdt van zijn fauteuil en zijn bed

Zelfs als de wereld hier stopt

Ze heeft haar hoofd als een kast

Oud

En opgeruimde herinneringen

Zoals zijn lakens zijn kussenslopen

Haar allereerste danskaart

Toen de wals slecht was

Een klein stukje witte sluier

Vanaf het moment dat we als kinderen trouwden

Vuur van zijn held een oorlogskruis af

Van de voorlaatste oorlog

Ze heeft kersen op haar hoed

Oud

Ze doet alsof het zomer is

Ze is niet langer deel van de tijd

Ze is honderd jaar oud, ze is duizend jaar oud

Ze is gebogen, ze is verfrommeld

Als een dagboek van vervlogen tijden

Ze heeft haar familie in beeld

Oud

Op het dressoir staan ​​ze in rijen

En hij lacht met al zijn tanden

Er zijn kleinkinderen van kinderen

En de kinderen van de kleinkinderen

Er zijn mensen die vaak zouden komen

Maar wie heeft daar geen auto voor

Wie geen tijd heeft, woont daar niet

Dan zijn er de anderen die er niet aan denken

Ze heeft kersen op haar hoed

Oud

Ze wil zichzelf laten geloven dat het zomer is

Ze heeft kersen op haar hoed

Oud

Ze doet alsof het zomer is