La colline de la soif - Michel Sardou

Il n’y a plus d’eau aux Bermudes

Tout est mort du nord au sud

La Terre entière est à sec

C’est la nature enfin qui juge

Mais après moi le déluge

Les assoiffeurs de varech

Ils ont pollué, pollué, pollué

Océans assassinés

Fleurs et dauphins décimés

Ils avancent

Ils vont vaille que vaille

Armés d’une carte en braille

Sur la colline de la soif

Sous leurs chevelures en bataille

Un seul démon les tenaille

La morsure de la soif

Trouver au bout de leur course

Les pleurs joyeux d’une source

Pour en inonder le gouffre

De leurs gorges et de leurs entrailles

De leurs espoirs qui s'écaillent

Sur la colline de la soif

Ils avancent

Ils vont vaille que vaille

Robots cernés de rocailles

Et sur la colline de la soif

Ce ne sont plus vraiment des hommes

Ils s’appellent tous personne

Et supplient sans trop y croire

Le ciel bleu d’avoir

Avant ce soir

La bonté ou le courage de pleuvoir

Ils avancent écrasés d’azur

L’air est plus épais qu’un mur

Sur la colline de la soif

Les givrés de consommation

Vont crevés sans sommation

Sur la colline de la soif

Et pendant qu’ils tombent tous

Et que Dieu se marre en douce

On voit s’avancer au loin

Comme un long ruban sans fin

La colonne de la faim

Er is geen water meer in Bermuda

Alles is dood van noord naar zuid

De hele aarde is droog

Het is eindelijk de natuur die oordeelt

Maar na mij de zondvloed

Kelp dorst

Ze vervuilen, vervuilen, vervuilen

vermoorde oceanen

Bloemen en dolfijnen gedecimeerd

ze gaan vooruit

Ze gaan, wat er ook gebeurt

Gewapend met een braillekaart

Op Dorst Hill

Onder hun vechtende haar

Een enkele demon grijpt ze vast

dorst hap

Vind aan het einde van hun run

De vrolijke kreten van een lente

Om de kloof te overstromen

Van hun kelen en ingewanden

Van hun vervagende hoop

Op Dorst Hill

ze gaan vooruit

Ze gaan, wat er ook gebeurt

Robots omringd door rotsen

En op de heuvel van dorst

Het zijn geen echte mannen meer

Ze heten allemaal niemand

En smeken zonder veel geloof

De blauwe lucht om te hebben

voor vanavond

Vriendelijkheid of moed om te regenen

Ze gaan verder verpletterd met azuur

Lucht is dikker dan een muur

Op Dorst Hill

Consumptie Frosties

Ga dood zonder waarschuwing

Op Dorst Hill

En terwijl ze allemaal vallen

En moge God het rustig aan doen

We zien oprukken in de verte

Als een lang eindeloos lint

De hongerkolom