Люмпен - Мэйти, ЗАМАЙ

Спит моя комната

Серая карта на старой стене

Свет этих окон сегодня не мне

Чертит восток сквозь водосток

Стебли цветов упадут на листок

Несколько букв чёрным пером:

«Я не люблю» — и печать серебром

Оставьте все советы, что ведут меня к беде

За мной отряд людей — я не выдам тайны, где

В нас нет ни революций, ни претензий на триумф

Попробуй угадать, в какой руке сидит из двух

Тот самый дух улиц, где слабый — не один

Тот самый дух улиц, где раны не найти

Всё скрыто годами, закрыто на замок

Сады не болтают и играют с нами рок

Шторы обнимут плечи зала, кто выжил и смог — те короли

Лодка плывёт в глубине вокзала, я собираю совет семьи

Доктор ударит глазами клавиши, юный студент опрокинет ром

Бьют по тарелочкам наши камешки, белые полосы, красный ромб

Дымный Лондон не спит — мечта, бьёт рабочий лопат искру

Новый вторник, как нищета, верно, выбьет кому-то стул

И повиснет — и у потолка, на краях серого пальто

Сын какого-то там полка, (никто), никто, (никто)

Но мне плевать, я люмпен, и не узнает мама

Она меня так любит — я плод её любви,

Но мне плевать, я люмпен: меню читаю справа

И все мои повадки едва ли терпит мир

Я люмпен, хэй!

Я люмпен, хэй!

Я люмпен, хэй!

Я плод её любви

Я люмпен, хэй!

Я люмпен, хэй!

Я люмпен, хэй!

Едва ли терпит мир меня

Я разбит, будто горшок (горшок, горшок)

И останусь один, будто Князь (Князь, Князь)

Ведь это шоу маст гоу он (гоу он, гоу он)

Твоя королева требует грязь

Да, и ты весь такой дорогой (гой, гой)

Но я надет подороже

На мне цепи и капюшоны, я — как Константин Боровой

Что после разговора со мной ты вряд ли путь свой продолжишь

Я люмпен, страшный, как Путин

И на хую все мои групис, все ваши люди

Это мой путь строгий — Анубис, но не волнуйтесь

Ведь мы не встретимся, никто из вас не трупик

Покуда

Ты так топчешь за свободу, но я не верю тебе

Ты боец за ноутбуком, твои мысли — это паттерн

Нас здесь разделяет барьер, я себе сам вырыл карьер

Тебе на первое, а мне завтра только в лесополосе

И мне по кайфу, пока тут Макгаффин, толпа рук

Я раком ебу всю индустрию — по фану

Меня не замечают, и я грустный Арлекин

И это замечательно, ведь я лишь кустовые цветы

Я обосрусь прилюдно — толпа поднимет на смех

И это ли не то, чего я добивался, разве?

Жан-Люк Годар — да, они меняют года

Спроси себя, кто я такой.

Тупой мудак?

Угадал!

Но мне плевать, я люмпен, и не узнает мама

Она меня так любит — я плод её любви,

Но мне плевать, я люмпен: меню читаю справа

И все мои повадки едва ли терпит мир,

Но мне плевать, я люмпен, и не узнает мама

Она меня так любит — я плод её любви,

Но мне плевать, я люмпен: меню читаю справа

И все мои повадки едва ли терпит мир

Я люмпен, хэй!

Я люмпен, хэй!

Я люмпен, хэй!

Я плод её любви

Я люмпен, хэй!

Я люмпен, хэй!

Я люмпен, хэй!

Едва ли терпит мир меня

Slaap mijn kamer

Grijze kaart op een oude muur

Het licht van deze ramen is niet voor mij vandaag

Trekt het oosten door de goot

Bloemstelen vallen op een blad

Een paar letters in zwarte pen:

"Ik hou niet van" - ​​en een zegel in zilver

Laat al het advies achter dat me in de problemen brengt

Achter mij staat een detachement van mensen - ik zal geen geheimen prijsgeven waar

Er zijn geen revoluties in ons, geen aanspraak op triomf

Probeer van de twee te raden in welke hand het zit

De geest van de straten, waar de zwakken niet alleen zijn

De geest van de straten waar de wonden niet te vinden zijn

Alles is jarenlang verborgen, opgesloten

Tuinen praten niet en spelen rock met ons

Gordijnen zullen de schouders van de hal omhelzen, degenen die het hebben overleefd en konden - die koningen

De boot drijft in de diepten van het station, ik verzamel familie-advies

De dokter zal met zijn ogen op de toetsen slaan, de jonge student zal de rum omverwerpen

Onze kiezelstenen raken de klei, witte strepen, rode ruit

Rokerige Londen slaapt niet - een droom, een werkende schop slaat een vonk

Nieuwe dinsdag, zoals armoede, het is waar, het zal iemands stoel knock-out slaan

En hang - en bij het plafond, aan de randen van een grijze jas

De zoon van een regiment, (niemand), niemand, (niemand)

Maar het kan me niet schelen, ik ben een lomperd, en mijn moeder zal het niet herkennen

Ze houdt zoveel van me - ik ben de vrucht van haar liefde,

Maar dat maakt me niet uit, ik ben een lomperd: ik lees het menu rechts

En al mijn gewoonten worden door de wereld nauwelijks getolereerd

Ik ben lomp, hé!

Ik ben lomp, hé!

Ik ben lomp, hé!

Ik ben de vrucht van haar liefde

Ik ben lomp, hé!

Ik ben lomp, hé!

Ik ben lomp, hé!

De wereld verdraagt ​​me nauwelijks

Ik ben gebroken als een pot (pot, pot)

En ik zal alleen blijven, als een prins (prins, prins)

Dit is tenslotte een show van mast go he (go he, go he)

Je koningin eist vuil

Ja, en jullie zijn allemaal zo duur (goy, goy)

Maar ik doe duurder aan

Ik draag kettingen en kappen, ik ben als Konstantin Borovoy

Dat het onwaarschijnlijk is dat je na een gesprek met mij je pad voortzet

Ik ben een lomperd, eng zoals Poetin

En neuk al mijn groupies, al je mensen

Dit is mijn strikte pad - Anubis, maar maak je geen zorgen

We zullen elkaar tenslotte niet ontmoeten, niemand van jullie is een lijk

Zolang

Je trapt zo vaak voor vrijheid, maar ik geloof je niet

Je bent een laptopvechter, je gedachten zijn een patroon

Een barrière scheidt ons hier, ik heb een steengroeve gegraven voor mezelf

Voor jou eerst, en morgen ben ik alleen in de bosgordel

En ik ben high zolang er een MacGuffin is, een menigte handen

Ik neuk de hele industrie als kanker - voor de lol

Ze merken me niet op, en ik ben een trieste Harlekijn

En het is geweldig, want ik ben gewoon bosbloemen

Ik schijt mezelf in het openbaar - het publiek zal lachen

En is dat niet wat ik wilde, nietwaar?

Jean-Luc Godard - ja, ze veranderen van jaar

Vraag jezelf af wie ik ben.

Stomme klootzak?

Geraden!

Maar het kan me niet schelen, ik ben een lomperd, en mijn moeder zal het niet herkennen

Ze houdt zoveel van me - ik ben de vrucht van haar liefde,

Maar dat maakt me niet uit, ik ben een lomperd: ik lees het menu rechts

En al mijn gewoonten worden door de wereld nauwelijks getolereerd,

Maar het kan me niet schelen, ik ben een lomperd, en mijn moeder zal het niet herkennen

Ze houdt zoveel van me - ik ben de vrucht van haar liefde,

Maar dat maakt me niet uit, ik ben een lomperd: ik lees het menu rechts

En al mijn gewoonten worden door de wereld nauwelijks getolereerd

Ik ben lomp, hé!

Ik ben lomp, hé!

Ik ben lomp, hé!

Ik ben de vrucht van haar liefde

Ik ben lomp, hé!

Ik ben lomp, hé!

Ik ben lomp, hé!

De wereld verdraagt ​​me nauwelijks