La Moglie Del Poeta - Max Gazzè

Ti ritrovo in bilico d’apnea

Le mani strofinacci

Che di nuovo sei in balia

Di una rima che allacci

Di parole si può vivere

Mi hai detto stamattina

Mentre un sole stretto

Apriva nuvole

Come sono quando pensi a me?

Un nome un suono di due sillabe?

O il centro di un qualcosa

Che non si crea?

L’istinto a cui si è arresa

Ogni tua idea?

Potessi amore esser nemmeno una donna

Ma il punto esatto del foglio

Dove ti scivola nero il tratto di penna

Sbuco da un riflusso di pazzia

E muto adesso, tu di ghiaccio

Sembri già in balia

Di un altro abbraccio

Cos'è un uomo senza più realtà

Un nome, il suono di una pagina

Sei il centro di un qualcosa che non si crea

L’istinto a cui si è arresa

Ogni mia idea

Ma se potessi amore

Soffiarti via quel pensiero

Che a tratti

Mi pare ti toglie il respiro

E la moglie dagli occhi

Ik vind je in de balans van apneu

Handen doekjes

Dat je weer overgeleverd bent aan de genade

Van een rijm dat je bindt

Op woorden kan je leven

Je vertelde het me vanmorgen

Terwijl een strakke zon

Het opende wolken

Hoe gaat het met me als je aan me denkt?

Een naam een ​​tweelettergrepig geluid?

Of het middelpunt van iets

Wat wordt niet gemaakt?

Het instinct waaraan ze zich overgaf

Een van uw ideeën?

Ik zou kunnen liefhebben, niet eens een vrouw zijn

Maar de exacte plek op het blad

Waar de pennenstreek zwart uitglijdt

Ik kom uit een eb van waanzin

En nu dom, jij van ijs

Je lijkt al overgeleverd aan de genade

Van nog een knuffel

Wat is een man zonder realiteit?

Een naam, het geluid van een pagina

Jij bent het middelpunt van iets dat niet is gemaakt

Het instinct waaraan ze zich overgaf

Mijn elk idee

Maar als ik kon liefhebben

Blaas die gedachte weg

wat soms?

Ik denk dat het je de adem beneemt

En de vrouw met de ogen