Lei - Mannarino

Si disse di non parlare

Per non dire bugie

Pensò di non pensare

Per provare a sentire

E buttò i suoi lividi dentro al tramonto

E si illuminò il mondo

E il mondo capì che era così incomprensibile

Fra la vita e la morte

Girò cosi forte che lei andò su di giri

Finché il tempo non si fermò in mezzo ai suoi respiri

Come un cane randagio

Come un gatto solitario

Come un bambino perduto

Il tempo rimase muto

E mentre la città crollava

Come un manovale a giornata finita

Lei si chiese: «Quanto cemento ci vuole a tenere incollata una vita?»

E la vita scappò, come una moglie tradita

Come un’amante innamorata

Come una figlia impaurita

E la vita arrivò, come un vagito nel cielo

E allora lei si chiese se fosse davvero tutto vero

Ma era tutto così reale, così presente, così vivido

Eppure sappiamo tutti che stiamo parlando solo di un brivido

Ma quando tutti i peli di tutte le scimmie del pianeta

Si alzarono insieme

Una lama mi divise in due

Da una parte la musica, dall’altra il potere

E con la pistola in mano e la polvere da sparo in testa

Mandai l’esercito a dare fuoco alla foresta

Ma quando ogni cosa ormai sembrava perduta

E il telegiornale urlava che stavolta sarebbe davvero finita male

Lei chiuse gli occhi, infilò le unghie nella schiena

E scese il temporale e goccia dopo goccia crebbe un fiore

Che non ha un nome, che non ha un colore

Che non ha visto mai nessuno

Ma tutti noi, tutti noi, prima o poi ne sentimmo il profumo

Lei lasciò solo una scritta sul muro

«Pagheranno caro, pagheranno tutto»

Voi picchiate duro

Aprite una breccia e vedrete il futuro

Hij zei tegen zichzelf dat hij niet mocht praten

Geen leugens vertellen

Hij dacht niet te denken

Proberen te voelen

En gooide zijn blauwe plekken in de zonsondergang

En de wereld lichtte op

En de wereld begreep dat het zo onbegrijpelijk was

Tussen leven en dood

Hij draaide zo hard dat ze opleefde

Tot de tijd stopte midden in zijn ademhaling

Als een zwerfhond

Als een eenzame kat

Als een verloren kind

De tijd bleef stil

En toen de stad instortte

Als een arbeider aan het eind van de dag

Ze vroeg zich af: "Hoeveel beton is er nodig om een ​​leven bij elkaar te houden?"

En het leven liep weg, als een verraden vrouw

Als een verliefde minnaar

Als een bange dochter

En het leven kwam, als een kreet in de lucht

En toen vroeg ze zich af of het echt allemaal waar was

Maar het was allemaal zo echt, zo aanwezig, zo levendig

Toch weten we allemaal dat we het gewoon over spanning hebben

Maar wanneer alle haren van alle apen op de planeet

Ze stonden samen op

Een mes sneed me in twee

Muziek aan de ene kant, power aan de andere

En met het pistool in zijn hand en het buskruit op zijn hoofd

Ik heb het leger gestuurd om het bos in brand te steken

Maar toen alles verloren leek

En het nieuws schreeuwde dat het deze keer heel erg zou worden

Ze sloot haar ogen, nagelde haar rug

En de storm kwam naar beneden en druppel voor druppel groeide er een bloem

Die geen naam heeft, die geen kleur heeft

Wie heeft nog nooit iemand gezien

Maar wij allemaal, wij allemaal, vroeg of laat roken we de geur

Ze liet alleen een schrift op de muur

"Ze zullen duur betalen, ze zullen alles betalen"

Je slaat hard

Doorbreek en zie de toekomst