Кто отзовётся - Майя Кристалинская

Песни все, что пела я, слетаются к маме:

Спит берёзка белая в морозном тумане:

Что тебе не спится, милая мама?

Что дрожат ресницы, милая мама?

Отвечает старая не словом, а вздохом:

Поросла тропа моя лишайником-мохом.

Уж давно я вижу: хмурятся ели,

Уж давно я слышу: плачут метели:

За холмами дальними горюют закаты.

Под холмами давними сыночки-солдаты.

Кружится над ними снежная замять,

Хрупкая, как иней, вечная память:

Ах, чудес не будет, ты не жди возвращенья,

Ах, судьба — не люди, не попросит прощенья:

Серою волчицей старость подкралась.

Только и осталось — снег да усталость:

Это не берёзка там, в заснеженном поле:

Это доля матери, плакучая доля:

Всё своих родимых ждёт — не дождётся:

Кто-то ей ответит, кто отзовётся?

Alle liedjes die ik zong kwamen naar mijn moeder:

Een witte berk slaapt in een ijzige mist:

Waarom kun je niet slapen, lieve moeder?

Waarom trillen de wimpers, lieve moeder?

De oude vrouw antwoordt niet met een woord, maar met een zucht:

Mijn pad is begroeid met korstmos.

Lange tijd zie ik: dennenbomen fronsen,

Ik hoor al heel lang: sneeuwstormen huilen:

Achter de verre heuvels treuren de zonsondergangen.

Onder de heuvels oude zonen-soldaten.

De sneeuw dwarrelt over hen heen,

Breekbaar als de vorst, eeuwige herinnering:

Ah, er zullen geen wonderen zijn, wacht niet op je terugkeer,

Ah, het lot - niet mensen, zullen niet om vergeving vragen:

De ouderdom kroop omhoog als een grijze wolvin.

Het enige dat overblijft is sneeuw en vermoeidheid:

Dit is geen berk daar, in een besneeuwd veld:

Dit is het deel van de moeder, het huilende deel:

Alles wacht op zijn familieleden - het zal niet wachten:

Iemand zal haar antwoorden, wie zal antwoorden?