Quase Imortal - Mafalda Arnauth

Quis soltar o grito que me queima

Um lamento que em mim teima

Em não ficar calado.

Quis soltar a mágoa, a ansiedade

Dos dias da verdade

Tão diferentes do passado.

E agora que soltei o meu grito

Não menos triste me sinto

Que o cantar não leva a dor,

Pois o meu canto não muda o destino

De viver em desatino

Eu, a vida e este amor.

Quis viver um amor quase imortal

Que não me levasse a mal

Ter tamanho coração.

Fui amada na ilusão de quem não o era

Talvez por quem tanto dera

Sem saber que era em vão

E o meu pecado é ainda acreditar

Ser possível querer e amar

Dando ouvidos à razão.

Se o amor é louco como dizem por aí,

Eu que a mim sempre menti,

Vou escutar meu coração.

Ik wilde de kreet uiten die me brandt

Een klaagzang die me aandringt

Door niet stil te zijn.

Ik wilde de pijn, de angst loslaten

Van de dagen van de waarheid

Zo anders dan vroeger.

En nu ik mijn schreeuw laat horen

Ik voel me niet minder verdrietig

Dat zingen niet tot pijn leidt,

Omdat mijn zang het lot niet verandert

Van onredelijk leven

Ik, het leven en deze liefde.

Ik wilde een bijna onsterfelijke liefde leven

Dat het me niet verkeerd begreep

Heb zo'n hart.

Ik was geliefd in de illusie van iemand die dat niet was

Misschien voor wie ik zoveel heb gegeven

Niet wetende dat het tevergeefs was

En mijn zonde is nog steeds geloven

Mogelijk zijn om te willen en lief te hebben

Luisteren naar de rede.

Als liefde gek is zoals ze zeggen,

Ik heb altijd tegen mezelf gelogen,

Ik zal naar mijn hart luisteren.