Este Silêncio Que Me Corta - Mafalda Arnauth

Não tenho nem vergonha nem pudores

Da lágrima sincera que me embarga

É sal de que alimento os meus amores

E rio que afoga a pena mais amarga

Num mar que é de revolta e de calmia

Navega assim a vida em todos nós

Porquê fugir à dor e à nostalgia

São ondas descobrindo a nossa voz

Não quero este silêncio que me corta

Que enfrento de sentidos acordados

Não quero a indiferença, a alma morta

Às quais assim andamos condenados

Não quero ser o drama insatisfeito

De quem não esteve ali p´ra não sofrer

Morrer por algo, ainda que imperfeito

É tudo quanto basta ao meu viver

Não tenho ainda o medo de acordar

Mas sinto já a pressa dos mortais

Que sonham ser eternos ao amar

E temem não ter tempo de dar mais

Ik heb geen schaamte of schaamte

Van de oprechte traan die me in verlegenheid brengt

Het is zout dat ik mijn liefdes voed

Erio dat de meest bittere pijn verdrinkt

In een zee van opstand en rust

Navigeert zo door het leven in ons allemaal

Waarom weglopen van pijn en nostalgie?

Het zijn golven die onze stem ontdekken

Ik wil deze stilte niet die me snijdt

Die ik onder ogen zie met wakkere zintuigen

Ik wil niet de onverschilligheid, de dode ziel

Waartoe zijn we veroordeeld

Ik wil niet het ontevreden drama zijn

Van degenen die er niet waren om niet te lijden

Sterven voor iets, hoe onvolmaakt ook

Het is alles dat genoeg is voor mijn leven

Ik ben nog niet bang om wakker te worden

Maar ik voel al de stormloop van stervelingen

Die ervan dromen eeuwig verliefd te zijn?

En ze zijn bang dat ze geen tijd hebben om meer te geven