Ai Do Vento - Mafalda Arnauth

São as saudades que nos trazem as tristezas

É o passado que nos dá nostalgia

E é o mar, que tem sempre as marés presas

Àquela praia onde inventámos a alegria

São os meus olhos que não guardam o cansaço

De querer sempre, sempre amar até ao fim

E toda a vida é um poema que não faço

Que se pressente na paixão que trago em mim

Ai do vento, ai do vento

Que transparece lamentos

Da minha voz sem te ver

Ai do mar, seja qual for

Que me recorda um amor

E não mo deixa esquecer

É sempre calma, ou quase sempre a despedida

É sempre breve, ou quase sempre, a solidão

E é esta calma que destrói a nossa vida

E nada é breve nas coisas do coração

Ai do vento, ai do mar e tudo o mais

Que assim me arrasta e que me faz viver na margem

De um rio grande onde navegam os meus ais

E onde a vida não é mais que uma viagem

Het is het verlangen dat ons verdriet brengt

Het is het verleden dat ons nostalgie geeft

En het is de zee, die altijd de getijden vasthoudt

Naar dat strand waar we vreugde hebben uitgevonden

Het zijn mijn ogen die de vermoeidheid niet tegenhouden

Altijd willen, altijd liefhebben tot het einde

En het hele leven is een gedicht dat ik niet schrijf

Wat is gevoel in de passie die ik in me breng?

Wee de wind, wee de wind

dat blijkt spijt

Van mijn stem zonder jou te zien

Wee de zee, wat dan ook

Dat doet me denken aan een liefde

En laat me niet vergeten

Het is altijd kalm, of bijna altijd het afscheid

Het is altijd kort, of bijna altijd eenzaamheid

En het is deze rust die ons leven vernietigt

En niets is kort in de dingen van het hart

Wee de wind, wee de zee en al het andere

Dat sleurt me naar beneden en laat me op de bank leven

Van een grote rivier waar mijn ellende uit vaart

En waar het leven niets meer is dan een reis