Pies De Atril - Luis Alberto Spinetta

Hirohito:

-«La calle es la noche

Las caras el día

Puertos en la inmensidad

Siempre se quiere volver a salir

Luego sentir el calor de algunos leves pasos:

Pasos que acaso den al borde de un enorme salón

Donde dormir…

De manos las hembras

De manos los hombres

Hilos de todos los monos

Mucho tendrá que cambiar para verte

E e e e en la ausencia

Río de todo lugar que sé

Sé que es temprano y llega la risa

A través de un contraluz alto

Aun quedan mil muros Berlín

Descansa aquí entre mis brazos

Que la noche es tan azul y abismal

Vive por mí

Que yo partiré alguna vez desde mis pies de atril

Partiré alguna vez desde mis pies de atril

Partiré alguna vez desde mis pies de atril

El eco de un piano

O el eco de nada

Llenan un patio común

Todo se puede mover del olvido

Y alguien tendrá una razón

Para haber vivido siempre así

Con sed de salvarse por un hueco

En el que habrá que mirar

Por eso vive por mí

Que yo partiré alguna vez desde mis pies de atril

Partiré alguna vez desde mis pies de atril

Partiré alguna vez desde mis pies de atril…

Aún quedan mil muros en Berlín…

Desnudate por ahora

Hasta que salga el mar…"

Hirohito:

-«De straat is de nacht

geconfronteerd met de dag

Havens in de uitgestrektheid

Je wilt altijd weer naar buiten

Voel dan de warmte van enkele lichte stappen:

Treden die misschien naar de rand van een enorme hal leiden

Waar te slapen…

vrouwelijke handen

van handen mannen

draden van alle apen

Er zal veel moeten veranderen om je te zien

E e e e bij afwezigheid

Rivier van overal die ik ken

Ik weet dat het vroeg is en het gelach komt

Door hoge achtergrondverlichting

Er zijn nog duizend muren in Berlijn

Rust hier in mijn armen

Dat de nacht zo blauw en abominabel is

leef voor mij

Dat ik ooit van mijn lessenaarvoeten zal vertrekken

Ik zal eens vertrekken van mijn lessenaar voeten

Ik zal eens vertrekken van mijn lessenaar voeten

De echo van een piano

Of de echo van niets

Ze vullen een gemeenschappelijke patio

Alles kan uit de vergetelheid worden gehaald

En iemand zal een reden hebben

Om altijd zo te hebben geleefd

Dorstig om gered te worden door een gat

Waar moet je kijken

Daarom leeft hij voor mij

Dat ik ooit van mijn lessenaarvoeten zal vertrekken

Ik zal eens vertrekken van mijn lessenaar voeten

Ik zal eens vertrekken van mijn lessenaar voeten...

Er zijn nog duizend muren in Berlijn...

uitkleden voor nu

Tot de zee opkomt..."