La Vague - Lomepal, Caballero, Hologram Lo'

J’ai assez patienté sagement, j’vais pas trembler

J’avance sur ma route, oui, j’aime accentuer l’challenge

Mais ça sent l’guet-apens, j’suis pas fou

J’démarre sans signe d’amour, la décadence est flagrante

J'étais défaillant mais maintenant j’ai pas l’temps

J’reste attentif à tout

Pris dans les tentacules de l’effet d’groupe, enfant mature

Sans abuser, nan, j’croyais vraiment qu’la rue valait l’détour

Il faut qu’j’contourne l’attaque des vagues

Avant que j’m’enfonce, j’cours

Et puis j’reprends mon souffle à marée basse

Tellement d’coups fourrés que j’lutte à faire ce rodéo

J’peux pas rester debout, saoulé, le cul à l’air, j’ai trop d'égo

La Lune va p’têt me redonner force, rien n’sert de roucouler

Mec, on peut tous couler

En faisant un tube avec le mauvais flow

Il faut payer, ça s’complique sans pardon si j’demande combien

T’as compris qu’quand ma confiance s’assombrit

J’sens qu’on t’tient

J’affronte d’immenses contraintes, la vague se rue sur c’bas monde

Tu t’uses à fond, les armes ou la musculation n’y changeront rien

Et elle me rend fêlé, j’suis un naufragé funeste, j’me sens enchainé

En vrai j’ai déjà trop nagé sur elle, fallait s’mouiller

Maintenant, j’crains ma perte, y’a rien à faire à part s’débrouiller

La vraie trouille c’est qu’elle reviendra p’têtre

En façade, la mort est banale, c’est dans un profond silence

Mais on y pense que quand la vague rapporte les cadavres

J’sens la vase s’accrocher à ma conscience

Les autres prennent des longues distances

La consistance du sang ça tache la Porsche, c’est pas classe

J’confie les grosses décisions à d’autres, et merde même colérique

J’dois obéir sinon les flots dérivent mon radeau

Gros, c’est triste de voir ces projets qui tombent à l’eau

J’veux m’sauver libre alors j'évite, vraiment de m’mettre Poséidon à dos…

Elle emporte tout sur son passage…

Qu’tu sois un prof d’algèbre, un éboueur ou un homme d’affaires

Aveuglé par des porte-jarretelles

Des dollars dans une grosse mallette

Elle emporte tout sur son passage…

Nouveau-né ou ancien, on veut pas s’faire prendre dans l’sillon

Mais on finira tous dans l’sien

J’ai passé des heures à parler à la va-vite devant l’mic

J’te mens pas, j’me dis souvent:

«Pourquoi j’ravalerais pas ma salive ?»

Dur d'éviter ça, j’ai pas su esquiver la vague

Et au final, j’me suis fait rattraper par sa magie

J’t’explique, on a tous des clans tous des codes

On a tous rêvé d’un bout d’vêtement qu’on voulait tant pour l'école

Chacun son milieu, génération d’zombies

Conscients de leur conditionnement

Les pièges du malin sont vicieux

On avance indécis, rarement saints d’esprit

Avant d’se faire couler, navrant, on nage en plein délire

Entre nous y’a un si grand écart, modes de vies parallèles

J’suis pris dans cette vague

J’m'éloigne de la côte, j’prends d’la distance c’est grave

Peu à peu, les sentiments dégagent

Sourires et fous rires se changent en soupirs

Mais j’oublie en tirant des lattes

L’humanité est bien vicieuse (Fou, c’est vrai !)

Mais on peut pas m’mener en bateau

Enfoui à 20 milles lieues sous les mers

Elle emporte tout sur son passage…

Qu’tu sois un prof d’algèbre, un éboueur ou un homme d’affaires

Aveuglé par des porte-jarretelles

Des dollars dans une grosse mallette

Elle emporte tout sur son passage…

Nouveau-né ou ancien, on veut pas s’faire prendre dans l’sillon

Mais on finira tous dans l’sien

Ik heb geduldig genoeg gewacht, ik ga niet beven

Ik ga vooruit op mijn weg, ja, ik vind het leuk om de uitdaging te accentueren

Maar het ruikt naar een hinderlaag, ik ben niet gek

Ik begin zonder een teken van liefde, de decadentie is flagrant

Ik faalde maar nu heb ik geen tijd

Ik blijf op alles letten

Gevangen in de tentakels van het groepseffect, volwassen kind

Zonder misbruik te maken, nee, ik geloofde echt dat de straat de omweg waard was

Ik moet de aanval van de golven omzeilen

Voordat ik zinken, ren ik

En dan kom ik op adem bij eb

Zoveel vuile trucs dat ik moeite heb om deze rodeo te doen

Ik kan niet opblijven, dronken, kont in de lucht, ik heb teveel ego

De maan kan me kracht geven, koeren heeft geen zin

Man, we kunnen allemaal zinken

Een hit maken met de slechte stroom

Je moet betalen, het wordt ingewikkeld zonder vergeving als ik vraag hoeveel

Je begreep dat wanneer mijn zelfvertrouwen verduistert

Ik voel dat we je vasthouden

Ik sta voor enorme beperkingen, de golf raast over deze lage wereld

Je bent jezelf aan het uitputten, wapens of bodybuilding veranderen daar niets aan

En ze maakt me kapot, ik ben een fatale schipbreukeling, ik voel me geketend

Eigenlijk heb ik al te veel op haar gezwommen, moest nat worden

Nu ben ik bang voor mijn verlies, er zit niets anders op dan te managen

De echte angst is dat ze misschien terugkomt

Vooraan is de dood banaal, het is in diepe stilte

Maar we denken dat wanneer de golf de lijken terugbrengt

Ik voel het slijm aan mijn geweten kleven

De anderen nemen lange afstanden

De consistentie van bloed bevlekt de Porsche, het is niet stijlvol

Ik vertrouw de grote beslissingen toe aan anderen, en zelfs boze shit

Ik moet gehoorzamen, anders drijven de golven mijn vlot

Kerel, het is triest om te zien dat deze projecten mislukken

Ik wil vrijuit rennen, dus ik vermijd echt om Poseidon op mijn rug te dragen...

Het neemt alles mee op zijn pad...

Of je nu een algebraleraar, een vuilnisman of een zakenman bent

Verblind door jarretellegordels

Dollars in een grote koffer

Het neemt alles mee op zijn pad...

Pasgeboren of oud, we willen niet verstrikt raken in de groef

Maar we eindigen allemaal in zijn eigen

Ik bracht uren door met haastig praten voor de microfoon

Ik lieg niet tegen je, ik zeg vaak tegen mezelf:

"Waarom slik ik mijn speeksel niet door?"

Moeilijk om dat te vermijden, ik kon de golf niet ontwijken

En uiteindelijk raakte ik verstrikt in zijn magie

Laat me het uitleggen, we hebben allemaal clans, allemaal codes

We hebben allemaal gedroomd van een kledingstuk dat we zo graag wilden voor school

Ieder zijn eigen, generatie zombies

Bewust van hun conditionering

De strikken van de boze zijn gemeen

We gaan onbeslist verder, zelden verstandig

Voordat we gezonken worden, hartverscheurend, zwemmen we in delirium

Tussen ons is er zo'n grote kloof, parallelle manieren van leven

Ik ben gevangen in deze golf

Ik ga weg van de kust, ik neem de afstand, het is serieus

Geleidelijk aan komen de gevoelens naar boven

Glimlach en gegiechel veranderen in zuchten

Maar ik vergeet lamellen te trekken

De mensheid is erg gemeen (gek, het is waar!)

Maar je kunt me niet meenemen op een boot

Begraven 20 duizend mijlen onder de zee

Het neemt alles mee op zijn pad...

Of je nu een algebraleraar, een vuilnisman of een zakenman bent

Verblind door jarretellegordels

Dollars in een grote koffer

Het neemt alles mee op zijn pad...

Pasgeboren of oud, we willen niet verstrikt raken in de groef

Maar we eindigen allemaal in zijn eigen