Guiding The North Star - Light This City

In a world of such complex pathways we all feel lost

No one could ever understand your directions

They used to be crystal clear

But they’ve been smeared by all the fingerprints

Of wanderers along your obscured path

Our messages all got tangled in their journeys from mouth to ear

White noise is filtered out as I submerge my head

Beneath the ocean I can’t seem to escape

Pathways are scarce down here

And no one needs to find their own way

No one wants to explore their own fate

The current takes them to where they should be

It’s easier than to realize who you are

Or that you’ve made a mistake

In a place where isolation washes through your lungs

Like acid and leaves you empty and burning

My message was crystal clear

But it’s been muted by all the footsteps

Of wanderers along this obscured path

Our images all got distorted in their journeys through our memories

If I don’t respond

It’s because I can’t hear you

And my brain is turning red

From being alienated for so long

I think I might have been abandoned under the surface

This way they can’t hear me screaming

This way they can’t feel me biting

This way they can’t feel me scratching

This way they can’t hear me

The sounds are far quieter in a world where no one lives

The pain is much fiercer when you can’t force someone else to feel it

If the earthen course would have taken me through bitter wars and meager

comforts

At least I would have never known

The loneliness I failed to endure

Whose vastness reaches past the depths of the sea I have drowned myself in

In een wereld van zulke complexe paden voelen we ons allemaal verloren

Niemand kan je aanwijzingen ooit begrijpen

Vroeger waren ze kristalhelder

Maar ze zijn besmeurd met alle vingerafdrukken

Van zwervers langs je verduisterde pad

Onze berichten raakten allemaal verstrikt in hun reis van mond tot oor

Witte ruis wordt weggefilterd als ik mijn hoofd onderdompel

Onder de oceaan kan ik niet lijken te ontsnappen

Paden zijn schaars hier beneden

En niemand hoeft zijn eigen weg te vinden

Niemand wil zijn eigen lot verkennen

De stroom brengt ze naar waar ze zouden moeten zijn

Het is makkelijker dan te beseffen wie je bent

Of dat je een fout hebt gemaakt

Op een plek waar isolatie door je longen spoelt

Als zuur en laat je leeg en brandend achter

Mijn bericht was glashelder

Maar het is gedempt door alle voetstappen

Van zwervers langs dit verduisterde pad

Onze beelden raakten allemaal vervormd tijdens hun reis door onze herinneringen

Als ik niet reageer

Het is omdat ik je niet kan horen

En mijn hersenen worden rood

Van zo lang vervreemd te zijn geweest

Ik denk dat ik misschien onder de oppervlakte in de steek ben gelaten

Op deze manier kunnen ze me niet horen schreeuwen

Op deze manier kunnen ze me niet voelen bijten

Op deze manier kunnen ze me niet voelen krabben

Op deze manier kunnen ze me niet horen

De geluiden zijn veel stiller in een wereld waar niemand leeft

De pijn is veel heviger als je iemand anders niet kunt dwingen hem te voelen

Als de aardse koers me door bittere en magere oorlogen zou hebben geleid

comfort

Ik zou het tenminste nooit geweten hebben

De eenzaamheid die ik niet kon verdragen

Wiens uitgestrektheid reikt tot voorbij de diepten van de zee waarin ik mezelf heb verdronken