A Desperate Resolution - Light This City

«Don't get your hopes up,»

said the people I trust.

More easily said than done.

It’s been a hard lesson.

There’s something wrong

when one becomes

reluctant to fall in love,

when one’s own blood

stands, pointing the gun.

My helplessness is a vicious cycle,

causing frustration that debilitates.

One is truly paralyzed when one sees that time

has begun to move too fast and too slow all at once.

And I can’t determine whether it happened

gradually or immediately,

but my own weakness is now apparent to me.

Every day, everyone lies

even if they don’t realize.

So, go ahead and decide.

Focus your eyes on mine,

tell me everything I’d die

to hear after all this time.

You’ll just change your mind.

And guilty conscience drives

you to justify your actions,

then criticize mine.

Fool me twice.

I’m ashamed to find

these hopes have gotten so high.

Always half-expecting your story to change.

Give me your word, then rescind.

Spit my confessions back in my face.

Nothing replaces trust like total control.

My helplessness is a vicious cycle,

causing frustration that debilitates.

One is truly paralyzed when one sees that time

has begun to move too fast and too slow all at once.

And I can’t determine whether it happened

gradually or immediately,

but my own weakness is now apparent to me.

Fathers and heroes may make promises they cannot keep.

But for the sake of continuing my life, I will promise myself one thing:

that I send my last hope to apathy,

for it is the only hero that will save me.

«Geef geen hoop,»

zeiden de mensen die ik vertrouw.

Makkelijker gezegd dan gedaan.

Het was een harde les.

Er is iets mis

wanneer men wordt

terughoudend om verliefd te worden,

wanneer het eigen bloed

staat, het pistool gericht.

Mijn hulpeloosheid is een vicieuze cirkel,

frustratie veroorzaken die slopend is.

Je bent echt verlamd als je die tijd ziet

begint in één keer te snel en te langzaam te gaan.

En ik kan niet bepalen of het is gebeurd

geleidelijk of onmiddellijk,

maar mijn eigen zwakheid is me nu duidelijk.

Elke dag liegt iedereen

zelfs als ze het niet beseffen.

Dus ga je gang en beslis.

Richt je ogen op de mijne,

vertel me alles wat ik zou sterven

te horen na al die tijd.

Je verandert gewoon van gedachten.

En schuldig geweten drijft

u om uw acties te rechtvaardigen,

bekritiseer dan de mijne.

Bedrieg mij twee keer.

Ik schaam me om te vinden

deze verwachtingen zijn zo hoog geworden.

Verwacht altijd dat je verhaal verandert.

Geef me je woord en trek het in.

Spuug mijn bekentenissen terug in mijn gezicht.

Niets vervangt vertrouwen zo goed als totale controle.

Mijn hulpeloosheid is een vicieuze cirkel,

frustratie veroorzaken die slopend is.

Je bent echt verlamd als je die tijd ziet

begint in één keer te snel en te langzaam te gaan.

En ik kan niet bepalen of het is gebeurd

geleidelijk of onmiddellijk,

maar mijn eigen zwakheid is me nu duidelijk.

Vaders en helden kunnen beloften doen die ze niet kunnen waarmaken.

Maar om mijn leven voort te zetten, beloof ik mezelf één ding:

dat ik mijn laatste hoop stuur naar apathie,

want het is de enige held die me zal redden.