Parisien - Les Sages Poètes De La Rue

On croit qu’on est encimenté à la rue

Au béton qui a pimenté l’avenue

Parfois on voudrait bien changer d’univers

Mais y a rien à faire, t’as vu?

À croire qu’on kiffe les galères, la ville

Métro, boulot, dodo, toujours la même

Marre du stress de cette vie parisienne

J’veux partir loin des regards de tous ces gens aigris

Mais y a qu’une chose qui me rattache c’est ce béton gris

La lune éclaire mon visage, j’suis encore dehors

Il est 2 heures du mat'

Et c’est maintenant que les brigands sortent

Encore un casse de prévu

Quand t’es en chien t’es destiné à cette vie de rue

Beaucoup de mes potes sont partis

Ils voulaient voir autre chose, comment dire, changer de vie

Maman croule sous le poids du boulot

Papa fatigue car on lui en demande trop

Et depuis dans mon cerveau, ça cogite sec

Comme un jeune qui voit sa vie défilé à la Comatec

On m’a dit «Fais ce que t’as à faire, c’est primordial

Pense à ta gueule car à Paris, c’est capital»

Je les vois tous, ces gens coincés au taf' ou dans la rue

Ils ne prennent plus le temps de vivre

Marre de Paris, en journée ou au crépuscule

Tous ce que je souhaite c’est vivre libre

Beaucoup de gens quittent la ville, ils préfèrent l’air de la côte

Mon ami David m’a dit «Combat l’herbe et la coke»

Il veut s’en aller dans le sud, avec son frère et ses potes

Là-bas reprendre ses études, pépère, peut-être faire un gosse

Moi c’est l’inverse, ouais j’sais que Paname c’est l’enfer

Mais je connais tous les gens, tous les plans, même les gangsters

Les salles de concert, viens on va boire un verre

Tu veux des drag-queens ou des B-Boys dansant par terre?

Je me faisait tèj' de tous les clubs, on me reçoit maintenant

Tu vois cette strip-teaseuse en string?

Ce soir elle m’attend

Les scars-la dans mon genre profitent, on se paie ça maintenant

Et quand on pop' le champagne, merde, spécial événement

Mon disque en bac, pper-ra sans bac, j’ai ça maintenant

J’suis comme un poisson dans le lac, j’sais qu’tu comprends

J’adore Paname, son vacarme, j’y prend du bon temps

Malgré les drames, les camés et les gens jamais content

Parfois j’ai envie de changer d’air, mais sans mon béton

J’suis comme un paysan sans ses terres, donc je laisse tomber

Ce qui serait censé me faire détendre l’esprit, me stress

Car faut que je reste là pour défendre mon ness-bi

On me dit «Respire, est-ce raisonnable Zo'

De rester 24h/24 dans la même zone, faudrait que tu respires

T’as pas de gosses?

Enfile tes skis, va à la montagne

Avec ta compagne, ou avec un compagnon que t’estimes»

Mais j’comprend pas, à chaque fois que j’pars j’ai le cafard

Et ça se ressent dans chaque pas que j’fais

Faut que j’exprime mes sentiments quand j’suis loin du ciment

J’ai besoin de piment sinon faut

Issu d’un environnement chaud, maléfique

On s’habitue même à des comportements trop pathétiques

Quand c’est tendu, on reste pépère, détendu

Avec les gens du quartier, les murs pour seule étendue

We denken dat we aan de straat vastzitten

Naar het beton dat de laan opfleurde

Soms zouden we het universum willen veranderen

Maar er is niets te doen, zie je?

Om te geloven dat we van de galeien houden, de stad

Metro, werk, slaap, altijd hetzelfde

Moe van de stress van dit Parijse leven

Ik wil ver weg van de ogen van al deze verbitterde mensen

Maar er is maar één ding dat me verbindt, is dit grijze beton

De maan verlicht mijn gezicht, ik ben nog steeds buiten

Het is 2 uur 's nachts

En het is nu dat de bandieten naar buiten komen

Weer een pauze gepland

Als je een hond bent, ben je voorbestemd voor dit straatleven

Veel van mijn homies zijn weg

Ze wilden iets anders zien, hoe zeg je dat, hun leven veranderen

Moeder wordt overweldigd door het gewicht van het werk

Papa moe omdat er te veel van hem wordt gevraagd

En aangezien in mijn brein, het droog denkt

Als een jonge man die zijn leven ziet paraderen in Comatec

Ik kreeg te horen "Doe wat je moet doen, het is essentieel"

Denk stil, want in Parijs is het hoofdstad"

Ik zie ze allemaal, deze mensen zitten vast op het werk of op straat

Ze nemen niet langer de tijd om te leven

Moe van Parijs, dag of schemering

Alles wat ik wil is vrij leven

Veel mensen verlaten de stad, ze geven de voorkeur aan de lucht van de kust

Mijn vriend David vertelde me "Vecht tegen de wiet en de coke"

Hij wil naar het zuiden, met zijn broer en zijn vrienden

Ga terug naar school daar, opa, misschien een kind krijgen

Mij ​​is het het tegenovergestelde, ja ik weet dat Parijs de hel is

Maar ik ken alle mensen, alle plannen, zelfs de gangsters

Concertzalen, kom, laten we wat drinken

Wil je dragqueens of B-Boys dansen op de vloer?

Vroeger kregen alle clubs, nu krijgen ze mij

Zie je die stripper in een string?

Vanavond wacht ze op mij

Littekens zoals ik profiteren, we betalen er nu voor

En als we de champagne knallen, shit, speciale gebeurtenis

Mijn schijf in bak, per-ra zonder bak, dat heb ik nu

Ik ben als een vis in het meer, ik weet dat je het begrijpt

Ik hou van Paname, het lawaai, ik heb een goede tijd daar

Ondanks drama's, junkies en nooit-gelukkige mensen

Soms wil ik van omgeving veranderen, maar zonder mijn beton

Ik ben als een boer zonder zijn land, dus ik geef het op

Wat zou mijn geest moeten ontspannen, stress me?

Want ik moet hier blijven om mijn ness-bi . te verdedigen

Ze vertellen me 'Ademen, is het redelijk Zo'

Om 24 uur per dag in hetzelfde gebied te blijven, zou je moeten ademen

Heb je geen kinderen?

Trek je ski's aan, ga naar de berg

Met je partner, of met een partner die je hoogacht"

Maar ik begrijp het niet, elke keer als ik wegga voel ik me blauw

En het voelt bij elke stap die ik zet

Moet mijn gevoelens uiten als ik weg ben van cement

Ik heb chili nodig, zo niet

Uit een hete, kwaadaardige omgeving

We wennen zelfs aan te zielig gedrag

Als het gespannen is, blijven we zacht, ontspannen

Met de mensen van de wijk, de muren voor enige ruimte