The Mortality of Doves - Kayo Dot

Every

Every angel

That drips

From the faucet

In

To the sink

Tumbles down

Down the drain

And deep into the ground

The choirs resound in

Resound in an empty room

As Angels seep into the earth

And no

And no one

No one noticed this coffin heaving

These earthen boards thick

Thick with deceiving

And

And it swallowed

Up

Up the spirit

In the mire

Of division

As man

As mankind

Looked on and glutted itself

Upon derision trampled underfoot

The seeping of the soil

As man

As mankind

Looked on and grumbled ever

Louder with the toil of every day and every year

And every century

Lost in thought

Or thought is lost

On the creeping multitude of heaven

They could never see beyond

And so there was nothing beyond to see

One after the next for ever and ever

Stepping over the statues of gods

Lying broken in the streets like tyrants

The cynical heart too oft forgot

Its blood in course of vein

As circulated phantoms drain from

Spout to sink to silence

And vigilance betrayed by neglect

But uttered not in defiance

Sleep, the uncloaked sleep of doves

In mortality

Drawing down the shade of years

Over the monstrosity

Shutting the lids and shutting the sight

Bridging the break and shunning the life

The Earth entire has become a wasteland

A marsh intense, a swamp of flatland

Not so flat as desolate

And deep with poison and with regret

I cry aloud as I am pull’d beneath

And a body hangs over the shower rod

Like a towel left out to dry

Drips call out their protest to a dark and empty room

Sadness decorates the silence

As a gathering of the gloom

My cries are the echoes of a long-lost suicide

An angel bleeding out, a dove that has died

Elk

elke engel

dat druipt

Uit de kraan

In

Naar de gootsteen

tuimelt naar beneden

Door de afvoer

En diep in de grond

De koren weerklinken in

Weerklinken in een lege ruimte

Terwijl engelen in de aarde sijpelen

En nee

En niemand

Niemand zag deze kist deinen

Deze aarden planken dik

Dik van bedrog

En

En het slikte

Omhoog

Verhoog de geest

In het slijk

van divisie

Als man

als de mensheid

Keek toe en verzadigde zichzelf

Bij spot onder de voet gelopen

Het doorsijpelen van de grond

Als man

als de mensheid

Keek toe en gromde ooit

Luider met het zwoegen van elke dag en elk jaar

En elke eeuw

In gedachten verzonken

Of de gedachte is verloren gegaan

Op de kruipende menigte van de hemel

Ze konden nooit verder kijken

En dus was er verder niets te zien

De een na de ander voor altijd en eeuwig

Over de standbeelden van goden stappen

Gebroken op straat liggen als tirannen

Het cynische hart vergat te vaak

Zijn bloed in de loop van de ader

Terwijl circulerende fantomen wegvloeien uit:

Uitloop om te zinken om te zwijgen

En waakzaamheid verraden door verwaarlozing

Maar niet in strijd geuit

Slaap, de onverhulde slaap van duiven

In sterfelijkheid

De schaduw van jaren wegtrekken

Over het wangedrocht

De deksels sluiten en het vizier sluiten

De pauze overbruggen en het leven mijden

De hele aarde is een woestenij geworden

Een moeras intens, een moeras van vlakland

Niet zo plat als desolaat

En diep met vergif en met spijt

Ik huil hardop terwijl ik naar beneden word getrokken

En een lichaam hangt over de douchestang

Als een handdoek die is achtergelaten om te drogen

Druppels roepen hun protest op naar een donkere en lege kamer

Verdriet siert de stilte

Als een samenkomst van de somberheid

Mijn gehuil is de echo van een lang verloren gewaande zelfmoord

Een engel die bloedt, een duif die is gestorven