Brethren of the Cross - Kayo Dot

At harvest time the reaper lies dead amidst the sheaves

His scythe lies beside him

The smoky skies darken

Everywhere are the fires and the mass graves growing

And the knell, knell, knell

Countless knelling on the split church bell

By a man of faith who worships water and wine

And turns the dying away from his cold stonework shrine

He prays to the god of their torments

Whil in the muddy street the peopl die unshriven

Watch them scourge themselves

And carry the cross of their oppressor

Two twisted branches stripped, bound

Tied rough together by leprous hands

The parade of degenerates sprinkle their blood

It splashes the face of a filthy child

Wild eyes watching from beside a thatched-roof cottage

Sleeping mother decompose inside

On a straw bed rank with soil

The flies give praise

Procession of demons stripped of dignity and pride

Offering of hope in the icon of bleeding vanity

Torn and bloody and seeping into the ground

Like the seeping of bodies rotting

Those that forgot to be forgotten

Pass the time, pass the town

Pass the bloody vomit down

Bury the dead, burn the living

Run away screaming

God of torment raping, feeling

The skeletons of thousands contorted

By the throes of anguish

By the All-Merciful aborted

Moving on, a serpent slithers

A grotesque menagerie of grovelling sinners

That beat themselves bloody and sip their torment

To the next stinking pyre

To the next sobbing choir

Lazy eye rolls in trance

Drown in blood, Death and dance

Stone rolled away from Paschal tomb

Madman possessed, roll in gloom

God on High breathe in fumes

While below the Brethren salivate

Creep from dawn until the pyres

Twist the shadows and their cross into a shambling nightmare

Tijdens de oogst ligt de maaier dood tussen de schoven

Zijn zeis ligt naast hem

De rokerige lucht wordt donker

Overal zijn de branden en de massagraven groeien

En de klok, de klok, de klok

Talloze geknield op de gespleten kerkklok

Door een man van geloof die water en wijn aanbidt

En keert de stervende weg van zijn koude stenen heiligdom

Hij bidt tot de god van hun kwellingen

Terwijl in de modderige straat de mensen ongeschonden sterven

Kijk hoe ze zichzelf geselen

En draag het kruis van hun onderdrukker

Twee gedraaide takken ontdaan, gebonden

Ruw aan elkaar gebonden door melaatse handen

De parade van ontaarde mensen besprenkelt hun bloed

Het spettert op het gezicht van een smerig kind

Wilde ogen kijken toe vanaf een huisje met rieten dak

Slapende moeder ontbindt van binnen

Op een strobed met aarde

De vliegen geven lof

Processie van demonen ontdaan van waardigheid en trots

Aanbod van hoop in het icoon van bloedende ijdelheid

Verscheurd en bloederig en sijpelend in de grond

Zoals het sijpelen van rottende lichamen

Degenen die vergeten te worden vergeten

Versla de tijd, passeer de stad

Geef het verdomde braaksel door

Begraaf de doden, verbrand de levenden

Schreeuwend wegrennen

God van kwelling, verkrachting, gevoel

De skeletten van duizenden verwrongen

Door de greep van angst

Door de Barmhartige afgebroken

Verderop, een slang glibbert

Een groteske menagerie van ronddolende zondaars

Die zichzelf verdomd sloegen en nipten van hun kwelling

Naar de volgende stinkende brandstapel

Naar het volgende snikkende koor

Luie ogen rollen in trance

Verdrinken in bloed, dood en dans

Steen weggerold van Paasgraf

Madman bezeten, rol in de somberheid

God op Hoog ademt dampen in

Terwijl onder de Broeders kwijlen

Kruip van zonsopgang tot de brandstapels

Draai de schaduwen en hun kruis in een wankele nachtmerrie