Floodgate - Kayo Dot

When morning cast the stars aside

And the chill of night had all but died

As sleep removed its blanket pall

From the waking eyes of all

The poet stretched his limbs and dressed

And wandered out to see the blessed

Grove and mound, but with a sound

Of water that was not there before…

A singing stream had grown overnight

Centuries old, with smooth stones covered in moss

The path to the grove is overtaken

Its source bubbles up from under the earth

From the seed…

The poet drank sweet water from a cupped hands chalice

He was baptized at the stream by a mourning dove

All the loveliness in the world was in her

All the sadness flowed out into the forest and into thin air

Mist-wrapped trees, the tattered shrouds of night, as she

Beckoned downstream

Nothing but death, the ageless kiss of the queen

The most beautiful thing is the deathless unseen

No end to the miraculous waters that stream forth from the earth

And the stream grew into the blue royalty of a river

The cascades that tumble away like lives into the æther

Surged forth ceaseless like wasted time

As the moon grew fat with days

The river widened and wove its way

Deeper into the mist and the trees

As an unfinished rhyme, as a grief-laden breeze

Toen de ochtend de sterren opzij wierp

En de kilte van de nacht was zo goed als verdwenen

Terwijl de slaap zijn deken verwijderde

Van de wakkere ogen van iedereen

De dichter strekte zijn ledematen en kleedde zich aan

En dwaalde naar buiten om de gezegenden te zien

Bos en heuvel, maar met een geluid

Van water dat er eerder niet was...

Er was van de ene op de andere dag een zangstroom gegroeid

Eeuwen oud, met gladde stenen bedekt met mos

Het pad naar het bos wordt ingehaald

De bron borrelt op van onder de aarde

Van het zaad...

De dichter dronk zoet water uit een kelk met holle handen

Hij werd bij de stroom gedoopt door een rouwduif

Alle schoonheid van de wereld zat in haar

Al het verdriet stroomde het bos in en de lucht in

Met mist omhulde bomen, de gescheurde sluiers van de nacht, zoals zij...

Stroomafwaarts gewenkt

Niets dan de dood, de tijdloze kus van de koningin

Het mooiste is het onsterfelijke ongeziene

Er komt geen einde aan de wonderbaarlijke wateren die uit de aarde stromen

En de stroom groeide uit tot de blauwe royalty van een rivier

De watervallen die weg tuimelen als levens in de ther

Onophoudelijk voortgestuwd als verspilde tijd

Terwijl de maan dik werd met de dagen

De rivier werd breder en baande zich een weg

Dieper in de mist en de bomen

Als een onvoltooid rijm, als een briesje vol verdriet