The First Matter (Saturn in the Guise of Sadness) - Kayo Dot

A ghoul amongst the graves

The poet bore his song into the forest

And there was no moon, the moon was new

A silver coin snatched from its purse by thieves

Drank deeply of the night, down the path and through the trees

He trembled as he strove to find

The secret ancient grove mankind

Was all too busy to desecrate

Where he wrote and wept and pretended to be

The only entity left in his beautiful world

He bore his prize before him, his passion and his effort

The seed was dressed in the poet’s cloak

Occult…

Concealed…

An infant spirited away by its wary watchful mother

Into the chapel where he worshipped tree and cone

And leaf and stone

The swaying evergreens caressed him

Stroked his cheek, the fireflies blessed him

He used a sexton’s shovel and spade

To dig a bed for the cowled thing

The thing that made the town afraid

That no one caused and no one made

The nightingale poured out its dirge

To accompany the funeral

The grave is dug, the seed is sown

The stars snuffed out, one by one

And as the morning crept ashore

A mound of earth on the forest floor

Where there was only moss the night before

Een griezel tussen de graven

De dichter droeg zijn lied het bos in

En er was geen maan, de maan was nieuw

Een zilveren munt die door dieven uit zijn portemonnee is gerukt

Dronken diep van de nacht, op het pad en door de bomen

Hij beefde toen hij probeerde te vinden

De geheime eeuwenoude mensheid

Had het allemaal te druk om te ontheiligen

Waar hij schreef en huilde en deed alsof hij was?

De enige overgebleven entiteit in zijn prachtige wereld

Hij droeg zijn prijs voor zich, zijn passie en zijn inzet

Het zaad was gekleed in de mantel van de dichter

occulte…

Verborgen…

Een baby die wordt weggejaagd door zijn oplettende, waakzame moeder

In de kapel waar hij boom en kegel aanbad

En blad en steen

De wuivende evergreens streelden hem

Strekte zijn wang, de vuurvliegjes zegenden hem

Hij gebruikte een schop en spade van een koster

Om een ​​bed te graven voor het gekapte ding

Het ding dat de stad bang maakte

Dat niemand heeft veroorzaakt en niemand heeft gemaakt

De nachtegaal stortte zijn klaagzang uit

Om de begrafenis te begeleiden

Het graf is gegraven, het zaad is gezaaid

De sterren doofden een voor een uit

En toen de ochtend aan land kroop

Een berg aarde op de bosbodem

Waar er de avond ervoor alleen maar mos was