Spirit Photography - Kayo Dot

The fragile photograph cracked and tortured—

Forgotten in its box in the attic amidst

A ponderous flood of memories

The broken lines on her face, the years that have shuffled on

And on through disgust and turmoil

Spiders on the lips of its slow attrition

Knives through eyes that have long since faded

I remember this house like a half-forgotten song

A name on the tip of the tongue

A scar on the tip of the soul

I listen to this demon as it crawls across the floor

Drags itself across the boards and watches me

Lifting up a voice that sounds like witches burning

Scratching along the floorboards with a body gaunt and shattered

I burned them all in effigy

But must have forgotten about

This box covered in dust under the careful watch of dread

Ghouls awash in the tattered finery of

Hapless pain

And withered in the trance Despair

Disguised as agony

Conjure forth the monster sleeping long in stony silence

Roil the waves and rouse their denizen

From an æon of splendid sleep left mercifully undisturbed

Many arms about me, many

Pulling me into the shape and shadow of oblivion

Pulling me apart and gnawing without end

And tell me:

If the eyes of the dead are forced open—

Even for a second—

And the eyes of the dead are allowed to speak

What is the hell they betray, and

What is the nightmare unsealed?

What has this fragment of Reason

To do with the oceans of age?

De fragiele foto gebarsten en gemarteld...

Vergeten in de doos op zolder temidden van

Een zware vloed van herinneringen

De gebroken lijnen op haar gezicht, de jaren die zijn geschoven

En verder door walging en onrust

Spinnen op de lippen van zijn langzame uitputtingsslag

Messen door ogen die al lang vervaagd zijn

Ik herinner me dit huis als een half vergeten lied

Een naam op het puntje van de tong

Een litteken op het puntje van de ziel

Ik luister naar deze demon terwijl hij over de vloer kruipt

Sleurt zichzelf over de planken en kijkt naar mij

Een stem verheffen die klinkt als brandende heksen

Krassend langs de vloerplanken met een uitgemergelde en verbrijzelde

Ik heb ze allemaal in beeltenis gebrand

Maar moet het vergeten zijn

Deze doos bedekt met stof onder het nauwlettende toezicht van angst

Ghouls overspoeld met de gescheurde opsmuk van

ongelukkige pijn

En verdord in de trance Wanhoop

Vermomd als doodsangst

Roep het monster tevoorschijn dat lang in steenachtige stilte slaapt

Roil de golven en wek hun bewoner op

Van een on van heerlijke slaap genadig ongestoord gelaten

Veel armen om me heen, veel

Me in de vorm en schaduw van de vergetelheid trekken

Mij ​​uit elkaar trekken en eindeloos knagen

En vertel me:

Als de ogen van de doden worden opengebroken...

Zelfs voor een seconde—

En de ogen van de doden mogen spreken

Wat verraden ze in godsnaam, en

Wat is de ontzegelde nachtmerrie?

Wat heeft dit fragment van Reden?

Om te doen met de oceanen van de leeftijd?