Цветы Верояни - Калинов Мост

Если кто и тронет поцелуем лицо,

Не ответить в сумерках мутных —

Гонит прочь тепло отсечь каленым резцом,

Шепоты не узнать.

След в сарынь простынет, воздух вздохов твоих

Унесет и рассвет челнок утлый

Повенчать стрижень лучами, смех водворить,

Взмахом в задворки сна.

Слезы текут по родным щекам

Прямо в ладони мои,

Светятся алым — в ночь блестит чекан,

Заново стон молить.

А может рукава засучить

И в омут головой пасть,

Упрямить скупы в робкий зачин,

Довериться молве в сказ.

Безумить стрежнем без берегов,

Лукавить безмятежно.

Туманить взгляды светлой рукой — рекой,

Разбрызгатъся в дежвень.

Обадежить день всякий надеждой лохматой в цветах Верояни.

Затеплится ахонь — ресниц ароматы брызгами ранят.

Твердыня лица твоего, румянит шелками,

И слезы седых воевод хрусталятся в камень.

Als iemand het gezicht aanraakt met een kus,

Antwoord niet in de modderige schemering -

Verdrijft warmte om af te snijden met een gloeiend hete beitel,

Gefluister is onherkenbaar.

Het spoor in de saryn zal koud worden, de lucht van je zuchten

De fragiele shuttle zal ook de dageraad wegdragen

Trouw met de scheerder met stralen, breng gelach,

Een zwaai naar de achtertuinen van de slaap.

Tranen stromen over inheemse wangen

Recht in mijn handpalmen

Ze gloeien scharlaken - de munten schijnen 's nachts,

Weer kreunen om te bidden.

En misschien de mouwen opstropen

En met je hoofd in het zwembad vallen,

Koppig gierig in een timide begin,

Vertrouw op het gerucht in een verhaal.

Gek met een roede zonder oevers,

Ga rustig liggen.

De ogen vertroebelen met een heldere hand - een rivier,

Plons in de prullenbak.

Moedig elke dag aan met ruige hoop in de kleuren van Veroyani.

De akhon zal opwarmen - aroma's van spatten doen pijn aan de wimpers.

Het bolwerk van je gezicht, bloost van zijde,

En de tranen van de grijsharige gouverneurs kristalliseren tot steen.