Иерусалим - Калинов Мост

Горе мое, пыль земная пусти меня,

Небеса голубые, бездонные, смилуйтесь.

Как пропадал в ослепительных снах велика…

Пух целебный нагрезил Иерусалим…

Сладко пелось мне, стон кромешный судил ночами.

Горь испить до дна, ясный день сватал розгами.

Вечер грел висок, подвиг пенился рядом,

Путь блестел высок неуемной стрелой.

Радость моя, одиноких костры согреют.

Поделиться при встрече ладонями — бронями.

И на ветру пулю бронзой одеть, высекать рукавами звоны.

Голос вьюгами помнит Иерусалим.

Иерусалим, пыль земная пусти меня…

Иерусалим, голос вьюгами помнит…

Mijn verdriet, aards stof laat me gaan,

De luchten zijn blauw, bodemloos, heb genade.

Hoe groot ging verloren in oogverblindende dromen...

Genezende pluis droomde van Jeruzalem ...

Het zong lieflijk voor me, een pikzwarte kreun die 's nachts werd beoordeeld.

Drink verdriet tot op de bodem, een heldere dag uitgelokt met staven.

De avond verwarmde de tempel, de prestatie schuimde dichtbij,

Het pad straalde hoog met een onvermoeibare pijl.

Mijn vreugde, eenzame vreugdevuren zullen opwarmen.

Deel tijdens een ontmoeting met handpalmen - harnas.

En zet brons op de kogel in de wind, snij ringen met mouwen.

De stem van sneeuwstormen herinnert zich Jeruzalem.

Jeruzalem, stof der aarde, laat mij gaan...

Jeruzalem, de stem herinnert zich met sneeuwstormen ...