Пропадать молвой - Калинов Мост

Ледниками гор недоступными опоясался,

Пухом солнечным тропы высмотрел заповедные.

Повелел укор опоить Луной груди вольные,

Воевать в набег неподкупное имя светлое.

Звоном одинок, весело гулял-

Кто-то мудрый гнал.

Видели уста Неувядою цвет осиновый.

Смех ужалит явь

Волить вёснами сны веткой неземной.

В белые края обещаньями

Лихо грёз напрясть.

Пропадать молвой ветер вольный звал,

Пыльный голос мой опьяняя.

Помнят плёсы тепло дождей

Поздней осенью.

Как настиг грозой

Целовать тебя я,

Песней огненной затуманить

Взгляд непуганый,

Алые щёки греть радостью.

Поминать росой,

Косы плесть венкам целомудрия.

Перья вещие обречённо смять…

Hij omgordde zich met ontoegankelijke berggletsjers,

Beneden in de zon zag hij gereserveerde paden.

Hij gebood een verwijt om de vrije borsten te bedwelmen met de maan,

Vechten in een overval is een onvergankelijke heldere naam.

Eenzaam bellen, vrolijk wandelen -

Iemand wijs reed.

Ze zagen de mond Unfading esp kleur.

Lachen prikkelt de realiteit

Om dromen op te bloeien met een tak van onaards.

Naar witte randen met beloften

Beroemde spanning de dromen.

De vrije wind riep om te verdwijnen als een gerucht,

Mijn stoffige stem is bedwelmend.

Denk aan stukken warme regen

Late herfst.

Hoe ingehaald door een onweersbui

ik kus je

Om het lied van vuur te verdoezelen

De blik is niet bang,

Scarlet wangen om te verwarmen van vreugde.

Onthoud met dauw

Vlechten weven kransen van kuisheid.

Veren profetisch gedoemd om te verpletteren ...