Казак - Калинов Мост

Когда простреленный навылет казак оставлял скакуна

В пылу на камень налетела коса разгул унять.

Когда мирянам не хватало слюны проглотить соль молитв

Твой русый волос в хохот ерни Луны стал темней смолы.

В тот год цыганы не гасили костры торопились на юг.

Ножи весною оказались остры проклюнул нюх.

Не удержала в черном теле узда сумасбродную голь.

В тот год без волокит младенца уста запечатал кольт.

Пропетый висельник скользил каланчой по широкой реке.

Округи щерились ордой-саранчой по грудь в грехе.

Земля бессильной самкой слез запаслась, заскулила от ран.

Певец упрятал вычет в омуты глаз, прошагал в Иран.

Ша, дотошный юноша

В пир историй, кто чего стоит, —

Спрашивай у могил.

Нестор резвый, озаглавь срез вый, —

Зрячему помоги.

Где мордует осень,

Бились грудью оземь.

В кровь разбили лица

Думой примириться.

Тешились Колочей

Вытек глаз Керочей.

Где снега раздеты,

В голос воют дети.

Лапти износили

В поисках России.

Душу в клочья рвали,

Выродились в тварей.

Край, где правит ноготь,

Светлым одиноко

Не расправить плечи,

Нерв трубою лечат.

Я и сам помечен

Одичалым смерчем.

В сочных травах, Ольга,

Кто нам крикнул: Горько!

Перес Де Куэльяр…

Перес Де Куэльяр…

Не смог обрезать уши в пепельный звон горемыка-юнец.

Тягучим дегтем поженил голос свой, сгрыз губ пунец.

Где чрево матери вспорол таган свай, копоть смыла слеза.

Там степью утренней хозяина звал сирота-рысак.

День промозглый выспался,

Как тонул в любви босяк

Краем стола лоб рассечен.

Не согреешь голого,

Пальцы стынут оловом

Снял с бедолаг пробу сечень.

Toen een Kozak dwars door zijn paard schoot

In de hitte vloog een zeis over de steen om de feestvreugde te kalmeren.

Toen de leken niet genoeg speeksel hadden om het zout van de gebeden in te slikken

Je blonde haar, in het lachen van de ruwheid van de maan, is donkerder geworden dan pek.

Dat jaar blusten de zigeuners het vuur niet en haastten zich naar het zuiden.

Messen in het voorjaar waren scherp gepikt geur.

Ze hield niet de teugel van de extravagante behoefte in het zwarte lichaam.

In dat jaar sloot een veulen, zonder een baby te slepen, de mond af.

De gezongen beul gleed als een toren langs de brede rivier.

De districten snauwden als een borstdiepe sprinkhanenhorde in zonde.

De aarde was gevuld met een machteloze vrouw van tranen, jammerend van wonden.

De zanger verborg de aftrek in zijn ogen, liep naar Iran.

Sha, nauwgezette jeugd

In het feest der verhalen, wie is wat waard, -

Vraag ernaar bij de graven.

Nestor is speels, noem de snee, -

Help de zienden.

Waar de herfst muilkorft

Ze sloegen met hun borst op de grond.

Gezichten ingeslagen in het bloed

Denk om te verzoenen.

Geamuseerd door Kolocha

Het oog van Kerochey lekte uit.

Waar de sneeuw wordt gestript

De kinderen huilen.

Bast schoenen versleten

Op zoek naar Rusland.

Ziel aan flarden,

Ontaard in wezens.

De rand waar de nagel regeert

Licht eenzaam

Strek je schouders niet

De zenuw wordt behandeld met een buis.

Ik ben zelf gemarkeerd

Wilde tornado.

In sappige kruiden, Olga,

Wie riep naar ons: Bitter!

Perez de Cuellar...

Perez de Cuellar...

Ik kon mijn oren niet afsnijden bij het asgrauwe gerinkel van de ongelukkige jeugd.

Met een stroperige teer huwde hij zijn stem, beet op zijn lippen met een karmozijnrode kleur.

Waar de baarmoeder van de moeder werd opengescheurd door een stapel stapels, spoelde een traan het roet weg.

Daar riep de weesdraver de eigenaar bij de ochtendsteppe.

Een vochtige dag geslapen,

Hoe een zwerver in liefde verdronk

De rand van de tafel sneed in het voorhoofd.

Je zult niet naakt warm worden

Vingers bevriezen met blik

Hij nam een ​​monster van de arme kerels.