Горе-витязь - Калинов Мост

А день угасал, виноватый

В печали глубокой,

Когда угрожали сосватать Бога.

Покоем обмануты ставни —

Эй, не зевай, сны стреножь.

Как покорный слуга

Закатал рукав,

Вековечить нож

Стародавним.

Кто волосы смял в узел черный,

Оврагами рыскал,

Кто заводи вырезал челном

В брызги.

Запекся в уста серым волком —

Эй, кто очаг засмеял?

Я в разбой прокажен,

Бросил верных жен, —

Не зови меня

Ночью волглой.

В полки пропадать становитесь,

Отвагой согреты;

Живым обещал горе-витязь, лето.

Имен не упомнить пожары,

Чьи возгласы теплил;

Кого наудачу прощали, степью.

И так далеко Забайкалье

В ладони пророчит

И моет полуденной гарью, очи.

А тебе все легко:

Забывать рекой,

Воевать серьгой,

Гнать клюкой…

En de dag vervaagde, schuldig

In diepe droefheid

Toen ze dreigden God het hof te maken.

Vrede bedroog de luiken -

Hé, niet geeuwen, dromen zijn teugel.

Als een nederige dienaar

rolde zijn mouw op,

het mes bestendigen

Oud.

Die zijn haar in een zwarte knot verfrommelde,

Zwervende ravijnen,

Wie snijdt de binnenwateren af ​​met een kano?

In spatten.

In de mond gebakken door een grijze wolf -

Hé, wie lachte er om de haard?

Ik ben een roofzuchtige melaatse,

Verlaten trouwe vrouwen,

Bel me niet

Volgzaam 's nachts.

Je raakt verdwaald in de schappen,

moed opgewarmd;

Levend beloofd verdriet-ridder, zomer.

Ik weet de namen van de branden niet meer

Wiens uitroepen warm hielden;

Die willekeurig werd vergeven, door de steppe.

En tot nu toe is Transbaikalia

Hij profeteert in de palm van zijn hand

En wast met 's middags brandende ogen.

En alles is gemakkelijk voor u:

vergeet de rivier

Vecht met een oorbel

Rijden met een stok...