Гой - Калинов Мост

Старая дорога, давняя тревога,

Пепел заметает горькие следы.

Песней вдаль шагаю, сумерки глотаю,

Ночь в ладонях тает, пью горстями дым.

В широком поле бродяга-ветер

Устало прячется в пыли.

Дубьем оборван, устами светел,

Быльем ресницы выбелил.

Эй, гой, что не весел

Плечи опустил,

Голову повесил, загрустил.

Ой, да крепко.

Как ни ловили капканы-сети,

Как ни травили кнут и ложь,

Опять вернешься, грозой раздетый,

Будить округи ни за грош.

Эй, гой, что не весел

Плечи опустил,

Голову повесил, загрустил.

Ой, да крепко.

Эй, гой, что не весел

Плечи опустил,

Голову повесил, загрустил.

Ой, да крепко.

Oude weg, oude angst

As bedekt bittere sporen.

Lied ik loop in de verte, ik slik de schemering in,

De nacht smelt in mijn handpalmen, ik drink handenvol rook.

In een wijd veld, een zwerver-wind

Verbergt zich vermoeid in het stof.

Dubyem is afgescheurd, zijn mond is helder,

Vroeger gebleekte wimpers.

Hé, goy, wat is er niet grappig

schouders gedaald,

Hij liet zijn hoofd hangen, verdrietig.

O ja, sterk.

Het maakt niet uit hoe ze vallen-netten vingen,

Hoe de zweep en de leugens ook werden vergiftigd,

Je komt weer terug, uitgekleed door een onweersbui,

Maak de buurt wakker voor niets.

Hé, goy, wat is er niet grappig

schouders gedaald,

Hij liet zijn hoofd hangen, verdrietig.

O ja, sterk.

Hé, goy, wat is er niet grappig

schouders gedaald,

Hij liet zijn hoofd hangen, verdrietig.

O ja, sterk.