Честное слово (Памяти Джима Моррисона) - Калинов Мост

В городе Париже в начале июля

Я столкнулся с ним, когда играл в прятки.

Он рвал свои стихи, пил дешевые виски

И плакал.

Его поджидала смерть

И он знал об этом.

Его лицое изрытое траншеями сомнений

Успокоилось, покрылось слоем мела.

Я спросил в упор:

— Куда ты собрался?

Он шепнул:

— На небо, — и улыбнулся.

Честное слово!

В душном июле я запомнил как он умирал.

От снов до вдохновенья целая вечность,

Я трижды мог пропасть пока ее мерил.

Звериное чутье выручало в слепой дороге.

Я встретил могикан, для которых честь табу

И холеных фаворитов, что бесятся с жиру.

У первых был внимательным учеником,

Вторым вгрызался в глотку дикой собакой.

Издерганный молвой о распятой любви,

Израненный баграми языкастых пророков

Я медленно ступал по дымящей земле

И мучался жаждой.

Может быть мне просто повезло

Воронью всему на зло.

Мне не дали сгинуть в прорве дней,

Помогли залечить раны.

По тропинкам узким и шальным,

По обрывам ледяным.

К родникам живым провели меня

Мимо зоркой охраны.

Я припал к воде запекшимся ртом

И жадно пил глотая свое отраженье.

Да видно перебрал живительной влаги,

Меня начал бить озноб.

В памяти кипел раскаленный июль.

Париж не поперхнулся своею жертвой.

Я решил двигаться чтобы согреться,

Я начал двигаться чтобы согреться.

Честное слово!

Я не хочу умереть в ожидании солнца.

В городе Париже в начале июля

Я столкнулся с ним, когда играл в прятки.

Он рвал свои стихи и пил дешевые виски

И плакал.

Его поджидала смерть

И он знал об этом.

Его лицо изрытое траншеями сомнений

Успокоилось, покрылось слоем мела.

Я спросил его в упор:

— Куда, Джим, собрался?

Он шепнул:

— На небо…

In de stad Parijs begin juli

Ik kwam hem tegen toen ik verstoppertje speelde.

Hij scheurde zijn gedichten, dronk goedkope whisky

En huilde.

De dood wachtte hem

En hij wist ervan.

Zijn gezicht is bezaaid met loopgraven van twijfel

Rustig, bedekt met een laag krijt.

Ik vroeg nadrukkelijk:

- Waar ga je heen?

Hij fluisterde:

- Naar de hemel, - en glimlachte.

Eerlijk!

In de benauwde juli herinnerde ik me hoe hij stervende was.

Van dromen tot inspiratie een hele eeuwigheid,

Ik zou drie keer kunnen verdwijnen tijdens het meten.

Beestachtig instinct hielp op een blinde weg.

Ik ontmoette Mohikanen voor wie eer een taboe is

En gestroomlijnde favorieten die razen van vet.

De eerste was een attente student,

De tweede werd in de keel gebeten door een wilde hond.

Gekweld door geruchten over gekruisigde liefde,

Gewond door de haken van profeten met tong

Ik stapte langzaam op de rokende aarde

En hij had dorst.

Misschien heb ik gewoon geluk

Raven voor het kwaad.

Ik mocht niet vergaan in de afgrond der dagen,

Hielp wonden genezen.

Langs smalle en gekke paden,

Langs de ijzige kliffen.

Ze namen me mee naar de levende bronnen

Langs waakzame bewakers.

Ik viel in het water met een uitgedroogde mond

En hij dronk gulzig, zijn spiegelbeeld inslikkend.

Ja, je kunt zien dat hij door levengevend vocht ging,

Ik begon koude rillingen te krijgen.

Hete juli kookte in mijn geheugen.

Paris stikte niet in zijn slachtoffer.

Ik besloot te verhuizen om warm te blijven,

Ik begon te bewegen om op te warmen.

Eerlijk!

Ik wil niet sterven terwijl ik wacht op de zon.

In de stad Parijs begin juli

Ik kwam hem tegen toen ik verstoppertje speelde.

Hij scheurde zijn gedichten en dronk goedkope whisky

En huilde.

De dood wachtte hem

En hij wist ervan.

Zijn gezicht is bezaaid met loopgraven van twijfel

Rustig, bedekt met een laag krijt.

Ik vroeg hem nadrukkelijk:

- Waar, Jim, ga je heen?

Hij fluisterde:

- Op de hemel...