La Suite - Jean-Louis Aubert

Les enfants tombent des toits comme des oiseaux

Ils n’ont plus d’endroit

Pour jouer, ils jouent là-haut

L'été est suffoquant, faudrait que l’on pleure

Ca laverait l’air qu’on a, l’air qu’on prend

Ces places qu’on vénère

Je n’me laisserai plus happer par les tours que ça me joue

La divine comédie

S’invente un garde fou

Jamais j’aimais depuis toujours

Jamais, Oh grand jamais de l’amour

Ne me laisse plus tournoyer comme un vautour

Ne me laisse plus tourner court

Je n’suis pas triste

Je n’prends pas la fuite

Je n’suis pas triste

Je prends seulement la suite

M m m m m m m m m m m…

Mon amour, mon amour, tu tombes des toits

Mon amour tu tombes des nues, souviens-toi

Tu as ouvert des routes, tu as semé le doute

Quoiqu’il en coûte

Tu t’es retournée

Et tu m’as crié

Cette forêt on la coupe

Je n’suis pas triste

Je n’prends pas la fuite

Je n’suis pas triste

Je prends seulement la suite

Je n’suis pas triste

Je n’prends pas la fuite

Je n’suis pas triste

J’attends seulement la suite

Kinderen vallen als vogels van daken

Ze hebben geen plaats meer

Om te spelen, spelen ze daarboven

De zomer is verstikkend, we moeten huilen

Het zou de look die we hebben, de look die we aannemen schoon maken

Deze plaatsen die we vereren

Ik laat me niet meeslepen in de trucs die het met me uithaalt

De goddelijke komedie

Vind een vangrail uit

Nooit Ik heb altijd liefgehad

Nooit, oh nooit lief

Laat me niet meer draaien als een gier

Laat me niet meer weglopen

Ik ben niet verdrietig

ik ren niet weg

Ik ben niet verdrietig

Ik neem het alleen over

M-m-m-m-m-m-m-m…

Mijn liefste, mijn liefste, je valt van de daken

Mijn liefde, je bent adembenemend, onthoud

Je opende wegen, je zaaide twijfel

Koste wat het kost

Je draaide je om

En je schreeuwde tegen me

Dit bos hebben we gekapt

Ik ben niet verdrietig

ik ren niet weg

Ik ben niet verdrietig

Ik neem het alleen over

Ik ben niet verdrietig

ik ren niet weg

Ik ben niet verdrietig

Ik wacht gewoon op het vervolg