Robert le diable - Jean Ferrat

Tu portais dans ta voix comme un chant de Nerval

Quand tu parlais du sang jeune homme singulier

Scandant la cruauté de tes vers réguliers

Le rire des bouchers t’escortait dans les Halles

Tu avais en ces jours ces accents de gageure

Que j’entends retentir à travers les années

Poète de vingt ans d’avance assassiné

Et que vengeaient déjà le blasphème et l’injure

Je pense à toi Desnos qui partis de Compiègne

Comme un soir en dormant tu nous en fis récit

Accomplir jusqu’au bout ta propre prophétie

Là-bas où le destin de notre siècle saigne

Debout sous un porche avec un cornet de frites

Te voilà par mauvais temps près de Saint-Merry

Dévisageant le monde avec effronterie

De ton regard pareil à celui d’Amphitrite

Enorme et palpitant d’une pâle buée

Et le sol à ton pied comme au sein nu l'écume

Se couvre de mégots de crachats de légumes

Dans les pas de la pluie et des prostituées

Je pense à toi Desnos qui partis de Compiègne

Comme un soir en dormant tu nous en fis récit

Accomplir jusqu’au bout ta propre prophétie

Là-bas où le destin de notre siècle saigne

Et c’est encore toi sans fin qui te promènes

Berger des longs désirs et des songes brisés

Sous les arbres obscurs dans les Champs-Elysées

Jusqu'à l'épuisement de la nuit ton domaine

O la Gare de l’Est et le premier croissant

Le café noir qu’on prend près du percolateur

Les journaux frais les boulevards pleins de senteur

Les bouches du métro qui captent les passants

Je pense à toi Desnos qui partis de Compiègne

Comme un soir en dormant tu nous en fis récit

Accomplir jusqu’au bout ta propre prophétie

Là-bas où le destin de notre siècle saigne

La ville un peu partout garde de ton passage

Une ombre de couleur à ses frontons salis

Et quand le jour se lève au Sacré-Cœur pâli

Quand sur le Panthéon comme un équarissage

Le crépuscule met ses lambeaux écorchés

Quand le vent hurle aux loups dessous le Pont-au-Change

Quand le soleil au Bois roule avec les oranges

Quand la lune s’assied de clocher en clocher

Je pense à toi Desnos qui partis de Compiègne

Comme un soir en dormant tu nous en fis récit

Accomplir jusqu’au bout ta propre prophétie

Là-bas où le destin de notre siècle saigne

Je droeg je stem in als een Nerval-lied

Toen je sprak over de bloed enkelvoud jonge man

De wreedheid van je reguliere verzen zingen

Het gelach van de slagers begeleidde je naar de Hallen

Je had in die tijd die accenten van uitdaging

Dat ik door de jaren heen hoor rinkelen

Twintigjarige dichter vermoord

En al gewroken door godslastering en belediging

Ik denk aan jou Desnos die Compiègne heeft verlaten

Zoals je ons er op een avond tijdens het slapen over vertelde

Vervul je eigen profetie tot het einde

Daar waar het lot van onze eeuw bloedt

Staande op een veranda met een hoorntje friet

Hier ben je bij slecht weer in de buurt van Saint-Merry

Brutaal naar de wereld staren

Van je uiterlijk als die van Amphitrite

Enorm en kloppend met een bleke mist

En de grond aan je voeten als de blote borst het schuim

Wordt bedekt met groenten aan het spit

In de voetsporen van regen en prostituees

Ik denk aan jou Desnos die Compiègne heeft verlaten

Zoals je ons er op een avond tijdens het slapen over vertelde

Vervul je eigen profetie tot het einde

Daar waar het lot van onze eeuw bloedt

En jij loopt nog steeds eindeloos rond

Herder van lange verlangens en gebroken dromen

Onder de donkere bomen op de Champs-Elysées

Tot de nacht is uitgeput uw domein

O het Gare de l'Est en de eerste halve maan

De zwarte koffie nemen we bij de percolator

De verse kranten de boulevards vol geur

De metro-ingangen die voorbijgangers vangen

Ik denk aan jou Desnos die Compiègne heeft verlaten

Zoals je ons er op een avond tijdens het slapen over vertelde

Vervul je eigen profetie tot het einde

Daar waar het lot van onze eeuw bloedt

Overal bewaakt de stad je weg

Een schaduw van kleur op zijn vuile frontons

En wanneer de dag aanbreekt bij het vervaagde Heilig Hart

Wanneer op het Pantheon als een rendering

De schemering legt zijn gevilde flarden

Wanneer de wind naar wolven huilt onder de Pont-au-Change

Als de zon in het Bois rolt met de sinaasappels

Wanneer de maan van toren tot toren zit

Ik denk aan jou Desnos die Compiègne heeft verlaten

Zoals je ons er op een avond tijdens het slapen over vertelde

Vervul je eigen profetie tot het einde

Daar waar het lot van onze eeuw bloedt