Ma France - Jean Ferrat

De plaines en forêts de vallons en collines

Du printemps qui va naître à tes mortes saisons

De ce que j’ai vécu à ce que j’imagine

Je n’en finirai pas d'écrire ta chanson

Ma France

Au grand soleil d'été qui courbe la Provence

Des genêts de Bretagne aux bruyères d’Ardèche

Quelque chose dans l’air a cette transparence

Et ce goût du bonheur qui rend ma lèvre sèche

Ma France

Cet air de liberté au-delà des frontières

Aux peuples étrangers qui donnaient le vertige

Et dont vous usurpez aujourd’hui le prestige

Elle répond toujours du nom de Robespierre

Ma France

Celle du vieil Hugo tonnant de son exil

Des enfants de cinq ans travaillant dans les mines

Celle qui construisit de ses mains vos usines

Celle dont monsieur Thiers a dit qu’on la fusille

Ma France

Picasso tient le monde au bout de sa palette

Des lèvres d'Éluard s’envolent des colombes

Ils n’en finissent pas tes artistes prophètes

De dire qu’il est temps que le malheur succombe

Ma France

Leurs voix se multiplient à n’en plus faire qu’une

Celle qui paie toujours vos crimes vos erreurs

En remplissant l’histoire et ses fosses communes

Que je chante à jamais celle des travailleurs

Ma France

Celle qui ne possède en or que ses nuits blanches

Pour la lutte obstiné de ce temps quotidien

Du journal que l’on vend le matin d’un dimanche

A l’affiche qu’on colle au mur du lendemain

Ma France

Qu’elle monte des mines descende des collines

Celle qui chante en moi la belle la rebelle

Elle tient l’avenir, serré dans ses mains fines

Celle de trente-six à soixante-huit chandelles

Ma France

Van vlaktes tot bossen, van valleien tot heuvels

Van de lente die geboren zal worden tot je dode seizoenen

Van wat ik heb meegemaakt tot wat ik me voorstel

Ik zal niet stoppen met het schrijven van je lied

Mijn Frankrijk

Naar de grote zomerzon die de Provence doet buigen

Van de brem van Bretagne tot de heide van de Ardèche

Iets in de lucht heeft deze transparantie

En deze smaak van geluk die mijn lip droog maakt

Mijn Frankrijk

Die lucht van vrijheid over de grenzen heen

Aan buitenlandse mensen die je duizelig maakten

En wiens prestige je vandaag toe-eigent?

Ze luistert altijd naar de naam Robespierre

Mijn Frankrijk

Die van de oude Hugo die dondert uit zijn ballingschap

Vijfjarige kinderen die in de mijnen werken

Zij die uw fabrieken met haar handen heeft gebouwd

Degene die Monsieur Thiers zei werd neergeschoten...

Mijn Frankrijk

Picasso houdt de wereld aan het einde van zijn palet

Van de lippen van Eluard vliegen duiven weg

Ze maken geen einde aan jullie artiestenprofeten

Om te zeggen dat het tijd is voor ongeluk om te bezwijken

Mijn Frankrijk

Hun stemmen vermenigvuldigen zich tot één

Degene die altijd betaalt voor je misdaden, je fouten

Door de geschiedenis en zijn massagraven in te vullen

Mag ik voor altijd dat van de arbeiders zingen

Mijn Frankrijk

Degene die alleen goud heeft in haar slapeloze nachten

Voor de koppige strijd van deze dagelijkse tijd

Van de krant die op zondagochtend wordt verkocht

Op de poster die we morgen aan de muur plakken

Mijn Frankrijk

Laat haar omhoog gaan uit de mijnen, kom naar beneden uit de heuvels

Degene die in mij de schoonheid zingt, de rebel

Ze houdt de toekomst vast, stevig in haar slanke handen

Die van zesendertig tot achtenzestig kaarsen

Mijn Frankrijk