Quatre cents enfants noirs - Jean Ferrat

Quatre cents enfants noirs

Dans un journal du soir

Et leur pauvre sourire

Ces quatre cents visages

A la première page

M’empêchent de dormir

Toi, tu dors près de moi

Heureuse, et je le sais

Tu dors comme autrefois

Moi aussi je dormais

Si la nuit est venue

Pourtant Paris n’est plus

Qu’un effrayant silence

J’attends que le jour vienne

J’attends que l’on éteigne

J’attends qu’un oiseau chante

Qu’un oiseau chante

Quatre cents enfants noirs

Sans manger et sans boire

Avec leurs grands yeux tristes

Ces quatre cents prières

Dans un hebdomadaire

Rappellent qu’ils existent

Toi, tu dors malgré tout

De ton sommeil heureux

Tu dors et tout à coup

Je suis seul avec eux

Le soleil s’est levé

L’arroseur est passé

A Paris c’est dimanche

Ceux qui veillaient s’endorment

Ceux qui dormaient s'étonnent

Quelque part rien ne change

Rien ne change, rien ne change

vierhonderd zwarte kinderen

In een avondkrant

En hun arme glimlach

Deze vierhonderd gezichten

Op de voorpagina

houd me uit mijn slaap

Jij, jij slaapt naast mij

Gelukkig, en ik weet het

Je slaapt zoals voorheen

Ik sliep ook

Als de nacht is gekomen

Maar Parijs is niet meer

Wat een vreselijke stilte

Ik wacht tot de dag komt

Ik wacht tot het gedoofd is

Ik wacht tot een vogel zingt

Laat een vogel zingen

vierhonderd zwarte kinderen

Zonder eten en zonder drinken

Met hun grote droevige ogen

Deze vierhonderd gebeden

in een wekelijkse

Onthoud dat ze bestaan

Jij, jij slaapt ondanks alles

Van je gelukkige slaap

Je slaapt en plotseling

Ik ben alleen met hen

De zon is opgekomen

De sproeier is geslaagd

In Parijs is het zondag

Degenen die hebben gekeken vallen in slaap

Degenen die sliepen verwonderden zich

Ergens verandert er niets

Er verandert niets, er verandert niets