Pourtant la vie - Jean Ferrat

voir un jeune chien courir, les oiseaux parapher le ciel

Le vent friser le lavoir bleu, les enfants jouer dans le jour

sentir frachir la soire, entendre le chant d’une porte

Respirer les lilas dans l’ombre, flner dans les rues printanires

Rien moins que rien, pourtant la vie

Rien moins que rien, juste on respire

Est-ce un souffle, une ombre, un plaisir?

Je puis marcher, je puis m’asseoir

La pierre est frache, la main tide

Tant de choses belles qu’on touche

Le pain, l’eau, la couleur des fruits

L-bas les anneaux des fumes, un train qui passe et crie au loin

Rien moins que rien, pourtant la vie

doucement perdre le temps, suivre un bras nu dans la lumire

Entrer, sortir, dormir, aimer, aller devant soi sous les arbres

Mille choses douces sans nom qu’on fait plus qu’on ne les remarque

Mille nuances d’tres humaines, demi-songe, demi-joie

Rien moins que rien, pourtant la vie

Celui qui le veut qu’il s’enivre de la noirceur et du poison

Mais le soleil sur ta figure est plus fort que l’ombre qu’il fait

Et qu’irais-je chercher des rimes ce bonheur pur comme l’air?

Un sourire est assez pour dire, la musique de l’tre humain

Rien moins que rien, pourtant la vie.

zie een jonge hond rennen, de vogels initialen de lucht

De wind krult de blauwe wasplaats, de kinderen spelen overdag

voel de avond koel, hoor het lied van een deur

Adem de seringen in de schaduw, slenter door de lentestraten

Niets minder dan niets, toch leven

Niets minder dan niets, we ademen gewoon

Is het een ademtocht, een schaduw, een plezier?

Ik kan lopen, ik kan zitten

De steen is vers, de hand warm

Zoveel mooie dingen die we aanraken

Het brood, het water, de kleur van het fruit

Daarginds de kringen van rook, een passerende trein en schreeuwend in de verte

Niets minder dan niets, toch leven

zachtjes tijd verspillen, met een blote arm in het licht

Ga naar binnen, ga naar buiten, slaap, heb lief, ga je gang onder de bomen

Duizend naamloze zoete dingen die we meer doen dan we merken

Duizend tinten mensen, half droom, half vreugde

Niets minder dan niets, toch leven

Wie het wil, laat hem dronken worden van duisternis en vergif

Maar de zon op je gezicht is sterker dan de schaduw die het werpt

En wat zou ik rijmen met deze luchtige gelukzaligheid?

Een glimlach is genoeg om te zeggen, de muziek van mensen

Niets minder dan niets, toch leven.