C'est si peu dire que je t'aime - Jean Ferrat

Comme une étoffe déchirée

On vit ensemble séparés

Dans mes bras je te tiens absente

Et la blessure de durer

Faut-il si profond qu’on la sente

Quand le ciel nous est mesuré

C’est si peu dire que je t’aime

Cette existence est un adieu

Et tous les deux nous n’avons d’yeux

Que pour la lumière qui baisse

Chausser des bottes de sept lieux

En se disant que rien ne presse

Voilà ce que c’est qu'être vieux

C’est si peu dire que je t’aime

C’est comme si jamais, jamais

Je n’avais dit que je t’aimais

Si je craignais que me surprenne

La nuit sur ma gorge qui met

Ses doigts gantés de souveraine

Quand plus jamais ce n’est le mai

C’est si peu dire que je t’aime

Lorsque les choses plus ne sont

Qu’un souvenir de leur frisson

Un écho de musique morte

Demeure la douleur du son

Qui plus s'éteint plus devient forte

C’est peu, des mots pour la chanson

C’est si peu dire que je t’aime

Et je n’aurai dit que je t’aime

Als een gescheurde doek

We leven apart van elkaar

In mijn armen houd ik je weg

En de pijn blijft duren

Moet het zo diep zijn dat we het voelen?

Wanneer de lucht tegen ons wordt gemeten

Het is zo weinig om te zeggen dat ik van je hou

Dit bestaan ​​is een afscheid

En we hebben allebei geen ogen

Alleen voor het vervagende licht

Trek schoenen aan van zeven competities

Jezelf vertellen dat er geen haast is

Zo is het om oud te zijn

Het is zo weinig om te zeggen dat ik van je hou

Het is als nooit, nooit

Ik zei niet dat ik van je hield

Als ik bang was dat ik verrast zou zijn

De nacht op mijn keel die zet

Haar gehandschoende vingers van soeverein

Wanneer het nooit meer mei is

Het is zo weinig om te zeggen dat ik van je hou

Wanneer dingen weg zijn

Slechts een herinnering aan hun sensatie

Een echo van dode muziek

Blijft de pijn van geluid

Wie meer uitschakelt, wordt sterker

Het is weinig, woorden voor het lied

Het is zo weinig om te zeggen dat ik van je hou

En ik zou niet hebben gezegd dat ik van je hou