Lorsque s'en vient le soir - Jean Ferrat

Lorsque s’en vient le soir qui tourne par la porte

Vivre à la profondeur soudain d’un champ de blé

Je te retrouve amour avec mes mains tremblées

Qui m’es la terre tendre entre les feuilles mortes

Et nous nous défaisons de nos habits volés

Rien n’a calmé ces mains que j’ai de te connaître

Gardant du premier soir ce trouble à te toucher

Je te retrouve amour si longuement cherchée

Comme si tout à coup s’ouvrait une fenêtre

Et si tu renonçais à toujours te cacher

Je suis à tout jamais ta scène et ton théâtre

Où le rideau d’aimer s’envole n’importe où

L'étoile neige en moi son éternel mois d’août

Rien n’a calmé ce coeur en te voyant de battre

Il me fait mal à force et rien ne m’est si doux

Tu m’es pourtant toujours la furtive passante

Qu’on retient par miracle au détour d’un instant

Rien n’a calmé ma peur je doute et je t’attends

Dieu perd les pas qu’il fait lorsque tu m’es absente

Un regard te suffit à faire le beau temps

Lorsque s’en vient le soir qui tourne par la porte

Vivre à la profondeur soudain d’un champ de blé

Je te retrouve amour avec mes mains tremblées

Qui m’es la terre tendre entre les feuilles mortes

Et nous nous défaisons de nos habits volés

Als de avond valt, draait die voor de deur

Leven in de plotselinge diepte van een tarweveld

Ik vind je weer liefhebbend met mijn trillende handen

Wie is voor mij de zachte aarde tussen de dode bladeren?

En we doen onze gestolen kleren weg

Niets heeft deze handen gekalmeerd om jou te kennen

Vanaf de eerste nacht deze moeite houden om je aan te raken

Ik vind je liefde zo lang gezocht

Alsof er ineens een raam openging

Wat als je het altijd opgeeft om je te verstoppen?

Ik ben voor altijd jouw podium en jouw theater

Waar het gordijn van liefde overal wegvliegt

De ster sneeuwt in mij de eeuwige maand augustus

Niets heeft dit hart gekalmeerd je te zien kloppen

Het doet me pijn en niets is zo lief voor mij

Toch ben jij altijd de sluipende voorbijganger

Die we door een wonder in een oogwenk vasthouden

Niets heeft mijn angst gekalmeerd, ik betwijfel het en ik wacht op je

God verliest de stappen die hij zet als jij bij mij weg bent

Eén blik is genoeg om het weer goed te maken

Als de avond valt, draait die voor de deur

Leven in de plotselinge diepte van een tarweveld

Ik vind je weer liefhebbend met mijn trillende handen

Wie is voor mij de zachte aarde tussen de dode bladeren?

En we doen onze gestolen kleren weg