Le bureau - Jean Ferrat

Ils ne savent pas

Pourquoi ils attendent

Ils voudraient partir

Ils restent là

Leur vie se dévide

A l’amble ou au pas

Un jour une ride

Où blesse le bât

L'écho d’un soupir

L’ombre d’une joie

La chance à venir

Qui ne viendra pas

Assis sur leur chaise

Derrière leur bureau

Comme un long malaise

Qui colle à la peau

Les jeunes les vieux

Les garçons les filles

Ont les mêmes yeux

Pâles de vanille

D’avoir trop fixé

D’un regard glacé

La pendule lente

Sur six heures trente

Leur vie s’achemine

Vers on ne sait quoi

Comme un bout de rime

Qui ne rime pas

Assis sur leur chaise

Derrière leur bureau

Comme un long malaise

Qui colle à la peau

Et puis quelquefois

Las de trop attendre

L’un d’eux tout à coup

Hurle comme un loup

Ils ne savent pas

Ce qu’il faut comprendre

Chacun le regarde

Vaguement jaloux

On croit qu’il divague

On dit qu’il est fou

Et s'éteint la vague

Avec le remous

On donne sa chaise

Et son porte-manteau

Un long soupir d’aise

Monte du bureau

Ze weten niet

Waarom wachten ze?

Ze willen graag weg

Ze blijven daar

Hun leven komt tot rust

Tempo of lopen

Op een dag een rimpel

waar de schoen wringt

De echo van een zucht

De schaduw van een vreugde

De kans om te komen

Wie komt er niet

Zittend in hun stoel

Achter hun bureau

Als een lang ongemak

Die aan de huid blijft plakken

De jonge de oude

De jongens de meisjes

heb dezelfde ogen

Vanille Pales

Te veel gerepareerd hebben

Met een ijzige blik

De langzame slinger

Om half zeven

Hun leven gaat door

Naar wie weet wat?

Als een stukje rijm

Wie rijmt er niet

Zittend in hun stoel

Achter hun bureau

Als een lang ongemak

Die aan de huid blijft plakken

En dan soms

Moe van het te lang wachten

Een van hen plotseling

Huilen als een wolf

Ze weten niet

Wat te begrijpen?

Iedereen kijkt

vaag jaloers

We denken dat hij dwaalt

Ze zeggen dat hij gek is

En vervaagt de golf

Met de werveling

We geven zijn stoel weg

En zijn kapstok

Een lange zucht van verlichting

Sta op van het bureau