La jeunesse - Jean Ferrat

Quand tu applaudiras sur la cendre du stade

Les garçons de l'été au torse de couleurs

Lorsque tu les verras vibrer devant l’estrade

Où Vilar et Planchon se firent bateleurs

Lorsque tu les verras sur les neiges en pente

Ecrire en noir et blanc et le risque et l’effort

Quand les filles riront avec leur peau brûlante

Et la mer qui ruisselle attachée à leur corps

Alors tu comprendras alors tu aimeras

La jeunesse la jeunesse la jeunesse

Quand ils t’agaceront ces sourires futiles

Ces vacarmes du soir ces indécents chahuts

Quand tu t’affligeras du juke-box imbécile

Et des danses nouvelles que tu ne danses plus

Quand le monôme idiot te barrera la route

Reviens donc sur tes pas ils mènent au printemps

Et tu murmureras pour celle qui t'écoute

Lorsque je faisais ça moi j’avais dix-sept ans

Alors tu comprendras alors tu aimeras

La jeunesse la jeunesse la jeunesse

Quand tu seras ému devant leur joie de vivre

Devant leur soif d’amour quand tu auras pleuré

Pour un Alain-Fournier vivant le temps d’un livre

Ou bien pour Guy Moquet mourant au temps d’aimer

Le temps d’aimer se perd le temps est ce qui passe

Le temps est ce qui meurt l’espoir est ce qui naît

Regarde ces garçons ces filles qui s’embrassent

Il va naître pour eux le temps que tu voulais

Alors tu aimeras alors tu salueras

La jeunesse la jeunesse la jeunesse

Wanneer je klapt in het stadion ash

Zomerjongens met gekleurde torso's

Als je ze voor het podium ziet trillen

Waar Vilar en Planchon jongleurs werden

Als je ze ziet op de glooiende sneeuw

Schrijven in zwart-wit en risico en inspanning

Wanneer de meisjes zullen lachen met hun brandende huid

En de stromende zee bevestigd aan hun lichamen

Dan zul je het begrijpen, dan zul je liefhebben

De jeugd de jeugd de jeugd

Wanneer ze je irriteren met deze zinloze glimlachen

Deze avondgeluiden deze onfatsoenlijke rijen

Wanneer je treurt over de stomme jukebox

En nieuwe dansen die je niet meer danst

Wanneer de dwaze monomial je in de weg staat

Dus keer op je stappen terug, ze leiden naar de lente

En je zult fluisteren voor degene die naar je luistert

Toen ik dit deed was ik zeventien

Dan zul je het begrijpen, dan zul je liefhebben

De jeugd de jeugd de jeugd

Wanneer je geraakt wordt door hun levensvreugde

Voor hun dorst naar liefde als je hebt gehuild

Voor een Alain-Fournier die leeft in de tijd van een boek

Of voor Guy Moquet die sterft in de tijd van liefhebben

Tijd om lief te hebben is verspilde tijd is wat voorbij gaat

Tijd is wat sterft, hoop is wat geboren wordt

Kijk deze jongens deze meisjes zoenen

Hij zal voor hen geboren worden zolang je wilde

Dan zul je liefhebben, dan zul je begroeten

De jeugd de jeugd de jeugd