J'arrive où je suis étranger - Jean Ferrat

Rien n’est précaire comme vivre

Rien comme être n’est passager

C’est un peu fondre pour le givre

Et pour le vent être léger

J’arrive où je suis étranger

Un jour tu passes la frontière

D’où viens-tu mais où vas-tu donc

Demain qu’importe et qu’importe hier

Le c?

ur change avec le chardon

Tout est sans rime ni pardon

Passe ton doigt là sur ta tempe

Touche l’enfance de tes yeux

Mieux vaut laisser basses les lampes

La nuit plus longtemps nous va mieux

C’est le grand jour qui se fait vieux

Les arbres sont beaux en automne

Mais l’enfant qu’est-il devenu

Je me regarde et je m'étonne

De ce voyageur inconnu

De son visage et ses pieds nus

Peu à peu tu te fais silence

Mais pas assez vite pourtant

Pour ne sentir ta dissemblance

Et sur le toi-même d’antan

Tomber la poussière du temps

C’est long vieillir au bout du compte

Le sable en fuit entre nos doigts

C’est comme une eau froide qui monte

C’est comme une honte qui croît

Un cuir à crier qu’on corroie

C’est long d'être un homme une chose

C’est long de renoncer à tout

Et sens-tu les métamorphoses

Qui se font au-dedans de nous

Lentement plier nos genoux

O mer amère, ô mer profonde

Quelle est l’heure de tes marées

Combien faut-il d’années-secondes

A l’homme pour l’homme abjurer

Pourquoi pourquoi ces simagrées

Rien n’est précaire comme vivre

Rien comme être n’est passager

C’est un peu fondre pour le givre

Et pour le vent être léger

J’arrive où je suis étranger

Niets is zo precair als leven

Er gaat niets boven zijn is van voorbijgaande aard

Het is een beetje smelten voor de vorst

En wees licht voor de wind

Ik kom aan waar ik een vreemdeling ben

Op een dag steek je de grens over

Waar kom je vandaan maar waar ga je heen

Morgen wat maakt het uit en wat doet gisteren?

Het hart

je verandert met de distel

Alles is zonder rijm of vergeving

Leg je vinger daar op je slaap

Raak de kindertijd aan met je ogen

Beter de lichten laag houden

De nacht langer is beter voor ons

Het is de grote dag om oud te worden

De bomen zijn prachtig in de herfst

Maar wat is er van het kind geworden?

Ik kijk naar mezelf en vraag me af

Van deze onbekende reiziger

Van haar gezicht en haar blote voeten

Beetje bij beetje word je stil

Maar niet snel genoeg

Om je ongelijkheid niet te voelen

En over jezelf van weleer

Het stof van de tijd vallen

Het is toch lang om oud te worden

Het zand lekt door onze vingers

Het is alsof koud water stijgt

Het is als een groeiende schaamte

Een schreeuwend leer dat we curryen

Het is een lange tijd om een ​​man te zijn één ding

Het is een lange tijd om alles op te geven

En voel je de metamorfoses

Die in ons zijn gemaakt

Buig langzaam onze knieën

O bittere zee, o diepe zee

Hoe laat is het tij

Hoeveel jaar-seconden duurt het?

Aan de man voor de man zweren

Waarom waarom deze capriolen?

Niets is zo precair als leven

Er gaat niets boven zijn is van voorbijgaande aard

Het is een beetje smelten voor de vorst

En wees licht voor de wind

Ik kom aan waar ik een vreemdeling ben